Gemlik Konferansı

SOHBETİN ADI: GEMLİK KONFERANSI

TARİH: 31.07.2005

Muhterem misafirlerimiz, aziz Gemlikli kardeşlerimiz ve Gemlik’e dışarıdan gelen kardeşlerimiz, Allah’ın huzurunda, hepinizi Allah’ın selâmıyla selâmlıyoruz. Esselâmu aleykum ve rahmetullâhi ve berekâtuhu. Konferansımıza hoş geldiniz, sefalar getirdiniz.

Sevgili misafirlerimiz, Allah’a sonsuz hamd ve şükrederiz ki; Allah’ın bir zikir sohbetinde, Sualler ve Cevaplar faslında birlikteyiz. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den bu tarafa geçen 14 asırlık bir devrede, Kur’ân’ın insanları cennet ve dünya mutluluğuna götürecek olan temel mefhumları ortadan kaybolmuştur, İslâm’ın 7 safhası da yok olmuştur, bu 7 safhada mutlaka gerçekleştirilmesi gereken 4 teslim de. Yani ruhun, vechin, nefsin ve iradenin Allah’a teslimi.

İslâm’ın durumu, ciddi bir hastalık ifade ediyor. Ve hidayet mefhumu tamamen gözlerden nihan olmuştur, kaybolmuştur. Sadece bizim ülkemizde 70 milyondan fazla insanın cehenneme doğru yol almasının arkasında Kur’ân’ın temel hükümlerinin unutulması söz konusudur. Bu hükümleri hatırlatmak üzere insanları, hepinizi, bütün insanları hidayete davet etmek üzere bu konferansları düzenlemek emrini aldık. Türkiye’nin ve dünyanın birçok yerlerinde bu konferans bugüne kadar defalarca tekrar edildi, farklı farklı suallerin farklı farklı cevaplarıyla. Şimdi de inşaallah Allahû Tealâ Gemlik’te bir beraberliği nasip kıldı.

Hepinizi Allah’ın huzurunda selâmlayarak işe başladık inşaallah ve sorulara geliyoruz.

SORU: Muhterem Efendimiz, Allah’a mülâki olmak, Allah’a yönelmek, Allah’a münîb olmak, Allah’a ulaşmak, Allah’a kavuşmak, âmenû olmak kavramlarıyla, Kur’ân-ı Kerim’de anlatılan, bunların Kur’ân’daki gerçek mânâsı olan “insan ruhunun ölmeden evvel Allah’a ulaşması” kavramı, insan ruhunun o kişi hayattayken, ölmeden evvel Allah’a ulaşması Kur’ân-ı Kerim’de farz mıdır?

(El cevap; farzdır. Suali bitirelim, sonra da cevabı verelim inşaallah).

Bugün geleneksel İslâm tatbikatında, İslam’ın 5 şartında da tüm dünyadaki insanlar tarafından ve cemaat mensuplarında, mürşidine tâbî olan olmayan tüm insanlarda bu kavram; ‘insan ruhunu ölmeden evvel Allah’a ulaştırmak’ kavramı, maalesef şeytan tarafından unutturulmuş ve bugün yaşanmıyor. (Evet bu bir vakıadır. İnsanlar bu kavramı 14 asır evvel yaşanmasına rağmen bugün unutmuşlar). Zannediyorlar ki bu kavramlar ölmeden değil, ölünce ruhun Allah’a ulaşması. Bu kadar önemli olan, İslâm’ın giriş kapısı olan, bu ruhun ölmeden evvel Allah’a ulaşmasını ve Allah’a ölmeden evvel ruhunu ulaştırmayı dilemeyenlerin durumunu Kur’ân ışığında anlatır mısınız? Allah razı olsun.

CEVAP: Allah’a ulaşmayı dilemek farzdır. Bu, Allah’a yönelmek ve Allah’a mülâki olmayı dilemek şeklinde bir “enîbu” “munîb” “munîbine” gibi kelimelerle anlatılıyor, bir de ‘âmenû olmak’ kelimesiyle anlatılıyor. Aslında âmenû olmak, inanmak demek. Âmenû olanlar, îmâna adım atanlar, inananlar. Yani inananlar adına mü’minler. Mü’minler kendi aralarında iki ana gruba ayrılıyor:

1- Hakiki mü’minler, Hakk mü’minler. Enfâl Suresinin 2. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ hak mü’minlerden bahsediyor:

8/ENFÂL-2: İnnemâl mu'minûnellezîne izâ zukirallâhu vecilet kulûbuhum ve izâ tuliyet aleyhim âyâtuhu zâdethum îmânen ve alâ rabbihim yetevekkelûn(yetevekkelûne).

Gerçek mü’minler onlardır ki; Allah zikredildiği zaman kalpleri titrer (cezbelenir). Ve onlara Allah’ın âyetleri okunduğu zaman onların îmânlarını arttırır ve Rab’lerine tevekkül ederler.

2.’si: İnananlar. Ne yazık ki Allah’a inanmak hiç kimseyi cehennemden kurtaramaz sevgili kardeşlerim. Allah’a inanan bir kişi Allah’a ulaşmayı dilemedikçe cehennemden kurtulması mümkün değildir.

Biz insanlar birer mahlûkuz. Şu fizik vücudumuzdan, geceleri rüyayı yaşadığımız nefsimizden, bir de Allah’ın bize emanet olarak verdiği, doğduğumuz zaman bize üfürdüğü ve Allah’a dönecek olan ruhumuzdan oluşuruz. 3 vücudumuz var; ruh, vech yani fizik vücudumuz, şu vücudumuz, bir de nefs. Bunlardan ruh Allah’a aittir. Allah’ın bize verdiği bir emanettir. Bu emaneti Allahû Tealâ geri istiyor.

Nisâ Suresinin 58. âyet-i kerimesi şöyle:

4/NİSÂ-58: İnnallâhe ye’murukum en tueddûl emânâti ilâ ehlihâ ve izâ hakemtum beynen nâsi en tahkumû bil adl(adli). İnnallâhe niımmâ yeızukum bihî. İnnallâhe kâne semîan basîrâ(basîran).

Muhakkak ki Allah, emanetleri sahibine teslim etmenizi ve insanlar arasında hakemlik yaptığınız zaman adaletle hükmetmenizi emreder. Muhakkak ki Allah, onunla (bununla) size ne güzel öğüt veriyor. Ve muhakkak ki Allah, en iyi işiten ve en iyi görendir.

“innallâhe ye’murukum en tueddûl emanati ilâ ehlihâ: Allah, emanetleri, onların ehline, onların sahibine teslim etmenizi emreder.” diyor Allahû Tealâ.

Emanetleri o emanetlerin sahibi olan Allah’a ulaştırmamız emrolunuyor. Emanet kelimesi ‘emânât’ olarak çoğul geçmiş. Ama sahibi ehli, o çoğul değil, tekil. Emanetlerin bir tane sahibi var, O Allah. Allah’a emanetlerin teslimi, üzerimize farz kılınmış.

İşte bu ruhun Allah’a ulaştırılması, Allahû Tealâ tarafından defaatle üzerimize farz kılınmış. Allahû Tealâ ruhumuzun ölmeden evvel Allah’a ulaşmasını şu âyetlerle farz kılıyor üzerimize. Birincisi bu emanetlerin Allah’a teslimi, 1. emanet ruhun Allah’a ulaşması. Sonra fizik vücudumuz, sonra nefsimiz, en sonra da irademiz. Ama ruhumuzdan başkası Allah’a ulaşmaz, Allah’a sadece teslim olurlar.

Öyleyse Allah’a ulaşmayı dilemekten başlayarak “Ruhumuzun ölmeden evvel Allah’a ulaşması üzerimize farz mıdır?” sualinin cevabını verelim: Farzdır. İşte Allahû Tealâ bu farzı açık bir şekilde anlatıyor, Muzzemmil-8, Yüce Rabbimiz buyuruyor:

73/MUZZEMMİL-8: Vezkurisme rabbike ve tebettel ileyhi tebtîlâ(tebtîlen).

Ve Rabbinin İsmi'ni zikret ve herşeyden kesilerek O’na ulaş.

vezkurisme rabbike ve tebettel ileyhi tebtîlâ: Allah’ın ismiyle zikret ve Allah’a her şeyden kesilerek ulaş.”

Allah’a ulaşmamız ve zikirle ulaşmamız üzerimize farz. Neden zikirle? Çünkü nefs tezkiyesi ancak zikirle gerçekleşebilir. Nefsimizin kalbine Allah’ın nurlarının dolması ve her %7 fazl birikiminde ruhumuzun bir gök katı yükselmesi, böylece 7 defa %7 fazl birikiminde, %2 rahmetle beraber nefsimizin kalbinde %51 nur birikimi tamamlandığında, ruhumuz 7. katın 7 âlemini geçip 7 tane gök katını aşar; 1. 7. katta da 7 tane âlem geçer ve Allah’ın Zat’ına Sidretül Münteha’dan yükselerek ulaşır ve Allah’ın Zat’ında yok olur, ifna olur. Böylece Allah’a ait olan emanet, sahibine tevdi edilmiştir, teslim edilmiştir, iade edilmiştir ve üzerimize farzdır. Bu, birinci farz.

Allahû Tealâ diyor ki:

fe firrû ilâllâhi: Öyleyse Allah’a firar et. Allah’a kaç. Allah’a sığın.”

Zâriyât-50:

51/ZÂRİYÂT-50: Fe firrû ilâllâh(ilâllâhi), innî lekum minhu nezîrun mubîn(mubînun).

Öyleyse Allah’a firar edin (kaçın ve sığının). Muhakkak ki ben, sizin için O’ndan (Allah tarafından gönderilmiş) apaçık bir nezirim.

Allahû Tealâ Zumer Suresinin 54. âyet-i kerimesinde buyuruyor:

39/ZUMER-54: Ve enîbû ilâ rabbikum ve eslimû lehu min kabli en ye’tiyekumul azâbu summe lâ tunsarûn(tunsarûne).

Ve Rabbinize (Allah’a) yönelin (ruhunuzu Allah’a ulaştırmayı dileyin)! Ve size azap gelmeden önce O’na (Allah’a) teslim olun (ruhunuzu, vechinizi, nefsinizi, iradenizi Allah’a teslim edin). (Yoksa) sonra yardım olunmazsınız.

ve enîbû ilâ rabbikum ve eslimû lehu min kabli en ye’tiyekumul azâbu: Üzerinize azap gelmeden önce Allah’a yönelin. Allah’a ulaşmayı dileyin ve O’na teslim olun.”

İlk teslim olacak olan ruhumuz. “Ruhunuzu, vechinizi, nefsinizi ve iradenizi Allah’a teslim edin.”

Öyleyse ruhumuzun teslimini de kaplıyor âyet-i kerime. Allahû Tealâ Fecr Suresinin 28. âyet-i kerimesinde; “irciî ilâ rabbiki.” diyor ruhumuza.

89/FECR-28: İrciî ilâ rabbiki râdıyeten mardıyyeten.

Rabbine dön (Allah’tan) razı olarak ve Allah’ın rızasını kazanmış olarak!

“Ey ruh! Rabbine rücû et. Ey ruh! Rabbi'ne geri dön. Geri dönerek Rabbi'ne ulaş, hayattayken.”

Ölümden sonra herkesin ruhu Allah’a ulaşır.

Cehenneme gireceklerin de ruhu Allah’a ulaşır, cennete gideceklerin de ruhu Allah’a ulaşır. Ama cennete gideceklerin ruhu ölmeden evvel Allah’a ulaşır. Öyleyse ölmeden evvel ruhumuzu Allah’a ulaştırmak, üzerimize Allahû Tealâ tarafından farz kılınmıştır. Biliyorsunuz ki Kur’ân-ı Kerim’imizde hangi konu emir şekilde tecelli etmişse, o üzerimize farzdır. İşte bu emri Allahû Tealâ bildiriyor. Ra’d Suresi, 21. âyet-i kerime:

13/RA'D-21: Vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale ve yahşevne rabbehum ve yehâfûne sûel hisâb(hisâbi).

Ve onlar Allah’ın (ölümden evvel), Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi (ruhlarını), O’na (Allah’a) ulaştırırlar. Ve Rab’lerine karşı huşû duyarlar ve kötü hesaptan (cehenneme girmekten) korkarlar.

“vellezîne yasılûne mâ emerallâhu bihî en yûsale: Ve onlar Allah’ın, Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi Allah’a ulaştırırlar.”

vellezîne: Ve onlar.

yasılûne: Vasıl ederler, ulaştırırlar.

mâ: Şeyi.

emerallâhu: Allah’ın emrettiği şeyi.

bihî: O’na, Allah’a.

en yûsale: Ulaştırmayı.

“Ve onlar Allah’ın, Allah’a ulaştırılmasını emrettiği şeyi Allah’a ulaştırırlar.” diyor.

Bu âyet-i kerimeye dikkat edin sevgili kardeşlerim. Eğer evinizdeki Kur’ân-ı Kerim’e bir göz atarsanız, bir kenara not alın; Ra’d Suresinin 21. âyet-i kerimesi. Kelime kelime böyle olan mânâyı, insan ruhunun Allah’a ulaştırılmasını Allahû Tealâ’nın emretmesi açık bir şekilde yer aldığı halde ve “O’na ulaştırırlar.” ifadesi açık bir şekilde yer aldığı, halde bu âyet-i kerimeyi “Akrabalık bağlarını kuvvetlendirirler.” diye Türkçeleştirmişler.

Sevgili kardeşlerim, şaka etmiyoruz. Son derece ciddi bir konu bu. Ve de özel bir surette, insan ruhunun Allah’a ulaştırılmasının gizlenmesine çalışılmış Kur’ân-ı Kerim meallerinde. Hamdolsun ki Kur’ân-ı Kerim’in aslını hiçbirisi değiştirememiş. Ama asırlardır şeytanın emrindeki insanlar Kur’ân-ı Kerim’in Türkçe meallerini, insan ruhunun Allah’a ulaşmasını yok etmek istikametinde hep değiştirmişler. Bunun için kitap çıkardık, değiştirilerek insanların cennete gitmesini önledikleri hidayetle ilgili âyetler diye bir kitap çıkardık. Ülkemizde 22 tane Kur’ân-ı Kerim meali satılıyor. Hepsini aldık. Hidayete müteallik bütün âyetleri tek tek oraya koyduk ve 22 tane Kur’ân-ı Kerim mealinde ne söylediklerini, oraya ibret-i âlem için yazdık ve doğrularını da yazdık. Kur’ân-ı Kerim meali yazanların insanları nasıl bir uçuruma düşürdüklerini orada ispat ettik. Hidayet kavramı yani “insan ruhunun ölmeden evvel Allah’a ulaşması” kavramı, her açıdan yok edilmeye çalışılmış. Alın, ibretle okuyun. Sizin de gözleriniz bizim gibi fal taşı gibi açılacak, bu ihaneti nasıl yaparlar diye.

Sevgili kardeşlerim, gördük ki insan ruhunun Allah’a ölmeden evvel Allah’a ulaşması üzerimize farz kılınmıştır. Öyleyse bu konuda ruhun Allah’a ulaşması üç safha gerektirir:

1. safha; Allah’a ulaşmayı dilemek.

2. safha; mürşide ulaşıp tâbî olmak; o da farzdır.

3. safha; ruhumuzu Allah’a ulaştırmak; o da farzdır.

Allah’a ulaşmayı dilemek üzerimize farz mı? Evet sevgili kardeşlerim, ruhumuzu Allah’a ulaştırmak üzerimize farz. Ruhumuzu Allah’a ulaştırmayı dilemek o da üzerimize farz. İşte 1. âyet-i kerime, Rûm Suresi 31. âyet-i kerime:

30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).

O’na (Allah’a) yönelin (Allah’a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.

“munîbîne ileyhi vettekûhu.” Diyor ki Allahû Tealâ:

“O’na (Allah’a) yönel ve O’na karşı, Allah’a karşı takva sahibi ol.”

Yani Allah’a yönelmeden, Allah’a ulaşmayı dilemeden hiç kimse takva sahibi olamaz.

ve ekîmûs salâte: Ve namaz kıl.

ve lâ tekûnû minel muşrikîn: Ve müşriklerden olma.

Hiç kimse Allah’a ulaşmayı dilemeden müşrik olmaktan kurtulamaz. Allah’a ulaşmayı dilemeyen herkes şirktedir. Rûm Suresinin 31. âyet-i kermesi gereğince ve Allah’a ulaşmayı dilemeyen herkes Allah’a karşı takva sahibi değildir.

Sevgili kardeşlerim, devam ediyor âyet-i kerime, Rûm-32'de:

30/RÛM-32: Minellezîne ferrakû dînehum ve kânû şiyeâ(şiyean), kullu hızbin bimâ ledeyhim ferihûn(ferihûne).

(O müşriklerden olmayın ki) onlar, dînlerinde fırkalara ayrıldılar ve grup grup oldular. Bütün gruplar, kendilerinde olanla ferahlanırlar.

“O kimselerden olmayın ki; onlar dînlerinde fırkalara ayrılmışlardır ve hizipler oluşturmuşlardır. Her hizip kendi elindekiyle ferahlanır.” diyor Allahû Tealâ.

Öyleyse Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e soruluyor.

“Ey Allah’ın Resûlü! Kaç fırka söz konusu?”

“73” diyor Peygamber Efendimiz (S.A.V).

“Peki içlerinden bir tek fırka mı kurtulacak gerçekten?”

“Evet.” diyor Peygamber Efendimiz (S.A.V).

“Bu fırkanın adı ne ey Allah’ın Resûlü?”

“Fırka-ı Naciye.”

“Peki özellikleri ne, hususiyetleri ne?”

“Hususiyetleri, sizler ve benim gibi Sıratı Mustakîm üzerinde olmaları.”

İşte 73 fırkadan 72’si, Allah’a ulaşmayı dilemeyenler. 73. fırka da Allah’a ulaşmayı dileyenler. Demek ki kim Allah’a yönelmezse, yani Allah’a ulaşmayı dilemezse, o Allah’a karşı takva sahibi değildir ve şirktedir.

Bu “munîbîne” kelimesi, “yönelmek” anlamına geliyor. Nereye yönelmek? Allah’a yönelmek. Peki, nereden biliyoruz yönelmenin, bu kelimenin Kur’ân-ı Kerim’de Allah’a yönelmek olarak dizayn edildiğini? Şûrâ Suresinin 13. âyet-i kerimesinden biliyoruz. Allahû Tealâ diyor ki:

42/ŞÛRÂ-13: Şerea lekum mined dîni mâ vassâ bihî nûhan vellezî evhaynâ ileyke ve mâ vassaynâ bihî ibrâhîme ve mûsâ ve îsâ, en ekîmûd dîne ve lâ teteferrakû fîhi, kebure alâl muşrikîne mâ ted’ûhum ileyhi, allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb(yunîbu).

(Allah) dînde, onunla Hz. Nuh’a vasiyet ettiği (farz kıldığı) şeyi (şeriati); “Dîni ikame edin (ayakta, hayatta tutun) ve onda (dînde) fırkalara ayrılmayın.” diye Hz. İbrâhîm’e, Hz. Musa’ya ve Hz. İsa’ya vasiyet ettiğimiz şeyi Sana da vahyederek, size de şeriat kıldı. Senin onları, kendisine çağırdığın şey (Allah’a ulaşmayı dileme) müşriklere zor geldi. Allah, dilediğini Kendisine seçer ve O’na yöneleni, Kendisine ulaştırır (ruhunu hayatta iken Kendisine ulaştırır).

“allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb.”

allâhu: Allah.

yectebî: (Kendisine) seçer.

ileyhi: O’na.

allâhu yectebî ileyhi: Allah Kendisine seçer.

men: Kişiyi

yeşâu: Dilediği kişiyi.

“ve yehdî ileyhi men yunîb.”

ve yehdî: Ulaştırır.

ileyhi: O’na, Allah’a, Kendisine.

men: Kişiyi.

yunîb: Yönelen kişiyi, yunîb olan kişiyi.

“munîbîne” kelimesi de oradan geliyor. Rûm-31’deki; “munîbîne ileyhi vettekûhu” ifadesindeki munîbîne kelimesi, buradaki yunîb kelimesiyle aynı kökten geliyor.

Bu âyet-i kerime ispat ediyor ki; yönelmek, munîb kelimesiyle ifade edilen bu müessese, Allah’a yönelmek, Allah’a ulaşmayı dilemek. Sadece Allah’a ulaşmayı dileyenler Allah’a ulaştırılır. Ve üzerimize, gördünüz ki üzerimize, ruhumuzu Allah’a ulaştırmak üzerimize farz. Bir başka âyet-i kerimede daha Allahû Tealâ farz kılmış, ruhumuzu Allah’a ulaştırmayı.

Diyor ki Yûnus Suresinin 25 ve 26. âyetlerinde:

10/YÛNUS-25: Vallâhu yed'û ilâ dâris selâm(selâmi), ve yehdî men yeşâu ilâ sırâtin mustekîm(mustekîmin).

Ve Allah, teslim (selâm) yurduna davet eder ve (teslim yurduna, Zat'ına ulaştırmayı) dilediği kimseyi, Sıratı Mustakîm'e ulaştırır.

10/YÛNUS-26: Lillezîne ahsenûl husnâ ve zîyâdetun, ve lâ yerheku vucûhehum katerun ve lâ zilletun, ulâike ashâbul cenneti, hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Onlar için Ahsenül hüsna (Allah'ın Zat'ına ulaşmak) ve ziyadesi (daha fazlası, Allah'ın cemalini görmek) vardır. Onların yüzlerini bir keder kaplamaz ve bir zillet (küçük düşme, hakirlik) yoktur. İşte onlar, cennet halkıdır. Onlar, orada devamlı kalanlardır.

“Allah selâm yurduna davet eder.”

Aslında oradaki selâm kelimesi, aynı kökten gelen teslim kelimesiyle ifade edilmek istenen mânâyı veriyor. Çünkü diyor ki Allahû Tealâ:

“Allah selâm yurduna davet eder. Ama kimi oraya ulaştırmayı dilerse, onları Sıratı Mustakîm’e ulaştırır.”

Öyleyse şimdi Sıratı Mustakîm’in nereye ulaştırdığına bakacağız? Selâm yurdunun hangi mânâya geldiğine de. İşte Nisâ Suresinin 175. ayet-i kerimesi, Allahû Tealâ şöyle buyuruyor Nisâ-175’te:

4/NİSÂ-175: Fe emmâllezîne âmenû billâhi va’tesamû bihî fe se yudhıluhum fî rahmetin minhu ve fadlın ve yehdîhim ileyhi sırâtan mustekîmâ (mustekîmen).

Böylece Allah'a âmenû olanları (ölmeden önce ruhunu Allah'a ulaştırmayı dileyenleri) ve O'na (Allah'a) sarılanları ise, (Allah) Kendinden bir rahmetin ve fazlın içine koyacak ve onları, Kendisine ulaştıran "Sıratı Mustakîm"e hidayet edecektir (ulaştıracaktır).

“Kim Allah’a ulaşmayı ve O’na sarılmayı yani Allah’ın Zat’ında yok olmayı (ruhunu Allah’a ulaştıracak, ruh Allah’ın Zat’ında yok olacak, böylece ruh Allah’a sarılmış hüviyete bürünecek) dilerse Allah, onları rahmetinin ve fazlının içine koyar.”

Yani o kişiler nefs tezkiyesi yapar demek bunun mânâsı. Böylece nefsinin kalbinde %2 rahmet ve ondan sonra hep fazl birikimi devam edecektir. Kalbinin rahmet ve fazlla kaplanması konusunda “Allah onları rahmetinin ve fazlının içine koyar.” diyor ve onları, burası çok önemli:

“Ve onları Kendisine ulaştıran Sıratı Mustakîm’e ulaştırır.”

Yani Sıratı Mustakîm’in Allah’a ulaştıran yol olduğunu söylüyor:

“Kendisine ulaştıran Sıratı Mustakîm.”

Mustakîm, Allah’a ulaştıran yolun adı. Allahû Tealâ Hicr Suresinde “sıratı aleyye mustakîm” ifadesini kullanıyor; “Bana istikametlenmiş yol.” diyor, “İstikameti Allah olan yol.” diyor, “sıratı aleyye mustakîm.”

15/HİCR-41: Kâle hâzâ sırâtun aleyye mustekîm(mustekîmun).

Allahû Tealâ şöyle buyurdu: “İşte bu, Bana yönlendirilmiş (Bana ulaştıran) yoldur.”

İşte bu Sıratı Mustakîm, Nisâ-175’te görüldüğü gibi onları, Kendisine ulaştıran Sıratı Mustakîm’e ulaştırır. Kendisine ulaştıran Sıratı Mustakîm’e hidayet eder, vasıl eder.

Öyleyse şimdi bakalım Yûnus-25’e. Ne diyordu Allahû Tealâ? Allah selâm yurduna davet eder. Ve dilediğini Sıratı Mustakîm’e ulaştırır. Yani anlaşılıyor ki Sıratı Mustakîm, Allah’ın Zat’ına ulaştıracağına göre bu selâm yurdundan murat, asında teslim yurdu, Allah’ın Zat’ı.

İşte sevgili kardeşlerim, böyle bir dizayn söz konusu; Allah’ın Zat’ına ulaşmak. Allah da selâm yurdu diye teslim yurduna davet ediyor.

Öyleyse görüyorsunuz ki; Allah’ın daveti üzerimize farz. Böylece ruhumuzu Allah’a ulaştırmak üzerimize farz oluyor. Şimdi insanlardan Allah’a ulaşmayı dilemeyenler, dilemeyenlerin iki tane özelliğini verdik. Rûm Suresi 31. âyet-i kerimede iki özellik geçiyor:

30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).

O’na (Allah’a) yönelin (Allah’a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.

Bir tanesi o kişinin Allah’a ulaşmayı, ruhunu ölmeden evvel Allah’a ulaştırmayı dilemeyen kişinin takva sahibi olmadığı, 2.’si; o kişinin şirkte olduğu. Bu, gizli şirktir. Peygamber Efendimiz (S.A.V) buyuruyor:

“Benim ümmetim için açık şirk söz konusu olamaz. Ama gizli şirkten korkarım.”

Bizim sevgili Yaşar Nuri Öztürk de gizli şirki mürşide tâbî olmak olarak anlatıyor. Oysaki mürşide tâbî olmak, şimdi sırası gelecek, anlatacağız, üzerimize farz. Ve bu farzı şirk vasıtası olarak görüyor adam.

Sevgili kardeşlerim, insan ruhunun ölmeden evvel Allah’a ulaşması söz konusu. Ve şimdi Allah’a ulaşmayı dileme faslındayız. Sadece iki tane husus var:

Allah’a ulaşmayı dilemeyen;

1- Allah’a karşı takva sahibi değildir.

2- Şirktedir.

Bu kişi kâfirdir. Allah’a ulaşmayı dilemeyen kişi, Allah’a inansa da kâfir hüviyetinde mütâlea ediliyor. Ama bu küfürden evvel bir başka kavramdan bahsederek oraya ulaşalım. Allah’a ulaşmayı dilemeyenler, tagutun yani insan ve cin şeytanların dostudur. Tagut; insanları yoldan çıkarmaya çalışan herkes, tagut hükmündedir. Şimdi beraberce Zumer Suresinin 17. âyet-i kerimesine bakıyoruz, Allahû Tealâ buyuruyor:

39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâdi.

Ve onlar ki; taguta (insan ve cin şeytanlara) kul olmaktan içtinap ettiler (kaçındılar, kendilerini kurtardılar). Çünkü Allah’a yöneldiler (Allah’a ulaşmayı dilediler). Onlara müjdeler vardır. Öyleyse kullarımı müjdele!

Sahâbeden bahsediyor; “Onlar” diyor “Taguta (o insan ve cin şeytanlara) kul olmaktan içtinap ettiler, kaçındılar, kendilerini kurtardılar.” Ne yapmışlar? “Allah’a yöneldiler.” diyor. “Allah’a ulaşmayı dilediler.” Böylece kendilerini taguta kul olmaktan kurtardılar. Onlara müjdeler vardır, kullarımı müjdele.” diyor.

Yani? Yani “Onlar” diyor, “Bana ulaşmayı dileyerek Bana kul oldular.” diyor.

Başlangıçta tagutun kulları olarak vasıflandırılan sahâbe, “Kullarımı müjdele” ifadesiyle âyet-i kerime sona erdiği cihetle, Allah’a kul oldukları kesin. Yaptıkları şey, Allah’a ulaşmayı dilemiş. Bütün sahâbe dilemişler sevgili kardeşlerim.

Öyleyse Allah’a ulaşmayı dilemeyen (3. faktör); şeytanın kuludur, Allah’ın kulu değildir.

Hani herkes zanneder ki; “Ben insanım, ben Allah’ın kuluyum.” Hayır değilsiniz. Eğer Allah’a ulaşmayı dilememişseniz, Allah’ın kulu değilsiniz. Allah’a ulaşmayı dileyin ve Allah’ın kulu olmak şerefine ulaşın.

Sevgili kardeşlerim, şimdi bu noktadan hareketle bu Allah’a ulaşmayı dilemeyen insanların küfürde oldukları noktasına ulaşacağız. Neden küfürde bu insanlar? “Allah’a ulaşmayı dilemeyenler kâfir.” diyor Allahû Tealâ. Şimdi birinci âyete bakalım; Sebe Suresi 20. âyet-i kerime, Sebe-20:

34/SEBE-20: Ve lekad saddaka aleyhim iblîsu zannehu fettebeûhu illâ ferîkan minel mu’minîn(mu’minîne).

Ve andolsun ki iblis, onlar üzerindeki zannını (hedefini) yerine getirdi. Böylece mü’minleri oluşturan bir fırka (Allah’a ulaşmayı dileyenler) hariç, hepsi ona (şeytana) tâbî oldular.

Allahû Tealâ diyor ki:

“Şeytan, insanlara olan hedefini kıyâmet günü gerçekleştirdi.” Ve sonuç söylüyor Allahû Tealâ. “Mü’mînleri oluşturan, vücuda getiren bir tek fırka hariç, bütün fırkalar şeytana kul oldular.”

Öyleyse “Mü’minleri oluşturan bir tek fırka hariç.” ifadesinden neyi anlıyoruz? Rûm-31’de ne diyordu Allahû Tealâ? “Onlar dînlerinde fırkalara ayrılmışlardır. Her biri kendi elindekiyle ferahlanır. O fırkalara ayrılanlardan sadece bir tanesi Allah’a ulaşmayı dileyenler. Onlar şirkte değil. Onlar fırkalara ayrılmışlardır.” diyor Allahû Tealâ. “Onlar şirktedirler. Allah’a ulaşmayı dilemeyenler, takva sahibi değildirler. Şirkte olanlar 73 tane fırkadan 72 tanesi. Ama bir tanesi münîb olanlar, Allah’a ulaşmayı dileyenler. Onlar şirkte değiller. Onlar Allah’a karşı takva sahibi. Burada da, Sebe Suresinin 20. âyet-i kerimesinde de Allahû Tealâ o tek fırkadan bahsediyor. Mü’minleri oluşturan bir tek fırka hariç, bütün fırkalar yani şirkte olan ve takva sahibi olmayan fırkalar onlar taguta kul oldular, şeytana kul oldular.” diyor. Onlar mü’min olmadıklarına göre kâfir oldukları kesinleşiyor. Bir tek fırka mü’min; Allah’a ulaşmayı dileyenler, geri kalan herkes şeytana kul olmuş durumda. Şeytana kul olanlar da kâfirler.

Öyleyse bir tek fırka, şeytana kul olmayanlar bir tek fırka, Allah’a karşı takva sahibi olanlar bir tek fırka, mü’minler gene bir tek fırka. Geri kalan bütün fırkalar mü’min değil, kâfir ve dalâlette. Allah’a karşı takva sahibi değil. Dalâlette konusuna henüz gelmedik. Şimdi göreceğiz. Şu anda onların, 72 fırkanın küfürde olduğu kesinleşti. “Bir tek fırka, 73. fırka mü’min.” diyor Sebe Suresinin 20. âyet-i kerimesi. Şeytana kul olanlar gördük ki şeytana kul olurlar. Kul olmayanlar mü’min olduğuna göre şeytana kul olanların kâfir olduğu kesinleşiyor. Şeytana kul olanların da gördük ki Zumer Suresinin 17. âyet-i kerimesinde Allah’a ulaşmayı dilemeyenler oldukları kesinleşmiş:

39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâdi.

Öyleyse bu tagutun dostluğuna, tagutun kulu olmaya bir de tagutun kulu olmayı eklemiş Allahû Tealâ. Gene mü’minlerle kâfirleri birbirinden ayıran bir âyet-i kerime, Bakara Suresinin 257. âyet-i kerimesi:

2/BAKARA-257: Allâhu velîyyullezîne âmenû, yuhricuhum minez zulumâti ilân nûr(nûri), vellezîne keferû evliyâuhumut tâgûtu yuhricûnehum minen nûri ilâz zulumât(zulumâti), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Allah, âmenû olanların (Allah’a ulaşmayı dileyenlerin) dostudur, onları (onların nefslerinin kalplerini) zulmetten nura çıkarır. Ve kâfirlerin dostları taguttur (onlar, şeytanı dost edinirler, şeytan kimseye dost olmaz), onları (onların nefslerinin kalplerini) nurdan zulmete çıkarırlar. İşte onlar, ateş ehlidir. Onlar, orada ebedî kalacak olanlardır.

Allahû Tealâ buyuruyor ki bu âyet-i kerimede, Bakara-257’de:

“allâhu velîyyullezîne âmenû, yuhricuhum minez zulumâti ilân nûr(nûri), vellezîne keferû evliyâuhumut tâgûtu yuhricûnehum minen nûri ilâz zulumâti.”

Allahû Tealâ diyor ki; “Allah, âmenû olan (Allah’a ulaşmayı dileyen) mü’minlerin dostudur. Onları zulmetten nura çıkarır. Kâfirlere gelince (mü’min olmayanlara gelince) onlar da tagutun dostlarıdır.” diyor.

Demek ki Allah’ın dostları, mü’minler; Allah’a ulaşmayı dileyenler. Tagutun dostları; kâfirler.

Gördük ki sahâbe taguta dostken Allah’a dost olmayı başarmış. Neden? Allah’a ulaşmayı dilemişler. Âyet-i kerime son derece açık. Sadece Allah’a ulaşmayı dileyenler mü’minlerdir. Dilemeyenler tagutun dostudurlar ve kâfirdirler. Tagutun dostu olmak yeni bir vechesi konunun.

Öyleyse:

*Takva sahibi değiller; 1.

*Şirkteler; 2.

*Allah’a ulaşmayı dilemeyenler, onlar kâfirdirler; 3.

*Tagutun dostudurlar, aynı zaman da tagutun kuludurlar; 5 oldu sevgili kardeşlerim.

*6. konu; onlar dalâlettedir.

Ra’d Suresi, 27. âyet-i kerime, Allahû Tealâ şöyle buyuruyor:

13/RA'D-27: Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbihi, kul innallâhe yudillu men yeşâu ve yehdî ileyhi men enâb(enâbe).

Ve kâfirler: “Ona, Rabbinden bir âyet (mucize) indirilse olmaz mı?” derler. De ki: “Muhakkak ki Allah, dilediği kimseyi dalâlette bırakır ve O’na yönelen kimseyi Kendine ulaştırır (hidayete erdirir).”

“Allah dilediğini dalâlette bırakır.” Yani dalâlette olanlarla ilgilenmez.”

Yani onları mutlaka dalâletten çıkaracağım diye bir gayretin içine girmez. Kul dilemedikçe Allah onu Kendisine ulaştırmaz. Dilerse mutlaka ulaştırır. Gördük. Tekrar döneceğiz.

Öyleyse Allah dilediğini dalâlette bırakır. “Ama” diyor “Onlardan kim Allah’a ulaşmayı dilerse Allah onları Kendisine ulaştırır.” Kim Allah’a yönelirse, o dalâlette olanlardan her kim Allah’a yönelirse, Allah’a ulaşmayı dilerse, Allah onları Kendisine ulaştırır. Öyleyse Allah’a ulaşmayı dileyenlerin dalâlette olmadığı kesin. Kendisine ulaştırdıkları daha Allah’a ulaşmayı diledikleri andan itibaren hidayette bu insanlar. Allah’a ulaşmayı dilemezlerse dalâletteler. Allah’a ulaşmayı dilemeyenler dalâletteler. Âyet-i kerime, Ra’d-27 açıkça “ulaşmayı dilemeyenler dalâlettedir.” diyor. Önemli olan da bu âyette bu:

“Kim Allah’a ulaşmayı dilemezse, onlar dalâlettedir.” diyor.

Öyleyse bu dalâlette olma vasfına (6. konumuzdu bu) bir 7. konu ekleniyor:

*Allah’a ulaşmayı dilemeyenler, onlar hüsrandadırlar.” diyor Allahû Tealâ. “Aynı zamanda hidayette değildir.” diyor onlar. Yûnus Suresi, 45. âyet-i kerime. Diyor ki Allahû Tealâ:

10/YÛNUS-45: Ve yevme yahşuruhum keen lem yelbesû illâ sâaten minen nehâri yeteârafûne beynehum, kad hasirallezîne kezzebû bi likâillâhi ve mâ kânû muhtedîn(muhtedîne).

Ve o gün (Allahû Tealâ), gündüzden bir saatten başka kalmamışlar (bir saat kalmışlar) gibi onları toplayacak (haşredecek). Birbirlerini tanıyacaklar (aralarında tanışacaklar). Allah’a mülâki olmayı (Allah’a ölmeden önce ulaşmayı) yalanlayanlar, hüsrandadır (nefslerini hüsrana düşürdüler). Ve hidayete eren kimseler olmadılar (ruhlarını ölmeden evvel Allah’a ulaştıramadılar).

“Kim Allah’a mülâki olmayı yani ruhunu hayattayken Allah’a ilkâ etmeyi, mülâki kılmayı dilemezse, kim Allah’a mülâki olmayı dilemezse…”

“İnkâr ederse” şeklinde almış Allahû Tealâ, inkâr eden kişi hiçbir şekilde Allah’a ulaşmayı dilemez. Allah’a mülâki olmayı inkâr ettiğine göre dilemesi mümkün değil. “Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir kişi.

“O” diyor Allahû Tealâ, “Hüsrandadır.” diyor. Aynı âyet-i kerime “Ve hidayette değildir.” diyor.

Demin dalâlette olduğunu söyledik. Bu sefer de Allahû Tealâ hidayette olmadığını ifade ediyor Yûnus Suresinin 45. âyet-i kerimesinde ve hüsranda olduğunu ifade ediyor. Hüsranda olmak önemli mi? Çok önemli sevgili kardeşlerim. Çünkü hüsranda olan kişinin gideceği yer cehennem. Bu babda olaya beraberce bakalım, gelin. Allahû Tealâ cennet ve cehenneme gidecek olanları ayırt ediyor; Muminûn-102 ve 103:

23/MU'MİNÛN-102: Fe men sekulet mevâzînuhu fe ulâike humul muflihûn(muflihûne).

O zaman kimin mizanı (sevap tartıları) ağır gelirse işte onlar, felâha erenlerdir.

Muminûn-102: “Kıyâmet günü mizanlar kurulur. Kimin sevap tartıları ağır gelirse (sevapları günahlarından fazla olursa demek) onlar felâha ererler.” diyor Allahû Tealâ.

Felâh; kurtuluş. Yani cehennemden kurtulurlar. “Gidecekleri yer cennettir.” diyor.

Bir sonraki âyet-i kerime, Muminûn-103:

23/MU'MİNÛN-103: Ve men haffet mevâzînuhu fe ulâikellezîne hasirû enfusehum fî cehenneme hâlidûn(hâlidûne).

Ve kimin mizanı (sevap tartıları) hafif gelirse, işte onlar, nefslerini hüsrana düşürenlerdir. Onlar, cehennemde ebediyyen kalacak olanlardır.

“Ama kimin sevap tartıları hafif gelirse, onlar hüsranda olanlardır. Gidecekleri yer cehennemdir. Ebediyyen cehennemde kalacaklardır.”

Öyleyse Allah’a ulaşmayı dilemeyenler hüsranda. Bu, 7. konumuzdu.

*Dalâletteler; 6. konu.

*Hüsranda; 7. konu.

*Ve gidecekleri yer cehennem; 8. konu.

Burada âyet kesin bir şekilde hüsranda olanların cehenneme gideceğini söylüyor ebediyyen kalmak üzere. Demek ki cehenneme gidecekler. Allah’a ulaşmayı dilemeyenlerin gidecekleri yer cehennem. Sadece bu âyet-i kerime mi söylüyor Allah’a ulaşmayı dileyenlerin gidecekleri yer cehennem olduğunu? Hayır. Çok daha net olarak Allahû Tealâ Yûnus Suresinin 7 ve 8. âyetlerinde bu konuyu ifade ediyor:

10/YÛNUS-7: İnnellezîne lâ yercûne likâenâ ve radû bil hayâtid dunyâ vatmeennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn(gâfilûne).

Muhakkak ki onlar, Bize ulaşmayı (hayatta iken ruhlarını Allah’a ulaştırmayı) dilemezler. Dünya hayatından razı olmuşlardır ve onunla doyuma ulaşmışlardır ve onlar âyetlerimizden gâfil olanlardır.

10/YÛNUS-8: Ulâike me'vâhumun nâru bimâ kânû yeksibûn(yeksibûne).

İşte onların kazandıkları (dereceler) gereğince varacakları yer ateştir (cehennemdir).

Diyor ki Allahû Tealâ:

“Onlar muhakkak surette, kesin surette Allah’a ulaşmayı, (“Bize” diyor), Bize mülâki olmayı dilemezler.” diyor. “Kesinlikle dilemezler.” diyor. “Onlar” diyor “Dünya hayatından razıdırlar. Onlar dünya hayatıyla mutmain olurlar. Dünya hayatındaki kazandıkları şeyler nelerse onlar o dünya hayatındaki kazandıkları şeylerle tatmin olurlar. Doyuma ulaşırlar.”

Sonra ne diyor Allahû Tealâ? Sonrası önemli?

“Onlar Bizim âyetlerimizden gâfil olanlardır.” diyor. “Bize mülâki olmayı dilemeyenler, Bizim âyetlerimizden gâfil olanlardır.” diyor Allahû Tealâ. Bu, 10.’su; Allah’ın âyetlerinden gâfil, ama âyet-i kerimenin sonunda biraz evvelki konuyu bir defa daha tekrar etmiş olacağız, sağlam olarak yerine oturuyor o zaman, daha sağlam. “Ve onların gidecekleri yer, kazandıkları dereceler itibariyle ateştir, cehennemdir.” diyor Allahû Tealâ. Allah’a ulaşmayı, Allah’a ruhlarını ilkâ etmeyi, mülâki kılmayı dilemeyenlerin gidecekleri yer ateştir.” diyor, “Cehennemdir.” diyor Allahû Tealâ.

Onun için sevgili kardeşlerim, bu kadar önemli bir kavramdan bahsediyoruz. Onların gidecekleri yer, cehennem. Onlar Allah’ın âyetlerinden gâfil.

Öyleyse 9 tane kavram oldu. Bu söylediğimiz âyetler açık bir şekilde anlatıyor. Zaten daha evvelki âyetlerde de cehenneme gidecekleri kesinleşmişti Allah’a ulaşmayı dileyenlerin. Ama bu âyet bir defa daha kesinleştiriyor; Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir kişinin gideceği yer, kazandığı dereceler itibariyle ateştir. Neden? Çünkü kim Allah’a ulaşmayı dilemezse, onun bütün amelleri boşa gider. Onu da şimdi söyleyeceğiz inşaallah.

Öyleyse şu ana kadar o kişinin hidayette olmadığı muhtevası ile beraber “hidayette değil” diyordu Allahû Tealâ demin söylediğimiz Yûnus Suresinin 45. âyet-i kerimesinde, hem “hüsranda” diyordu, hem de “hidayette” değil diyordu.

10/YÛNUS-45: Ve yevme yahşuruhum keen lem yelbesû illâ sâaten minen nehâri yeteârafûne beynehum, kad hasirallezîne kezzebû bi likâillâhi ve mâ kânû muhtedîn(muhtedîne).

10 oldu. Hepsini bitirince, zaten 2 tane kaldı, bir defa daha sayacağız inşaallah. Allah’a ulaşmayı dilemeyenlerin durumu, böylece çok açık bir şekilde gözler önüne serilmiş olacak.

Böyle insanların amelleri boşa gider. Allah’a ulaşmayı dilemeyen insanların amelleri boşa gider. Kehf Suresinin 105. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ diyor ki:

18/KEHF-105: Ulâikellezîne keferû bi âyâti rabbihim ve likâihî fe habitat a’mâluhum fe lâ nukîmu lehum yevmel kıyameti veznâ(veznen).

İşte onlar, Rab’lerinin âyetlerini ve O’na mülâki olmayı (ölmeden evvel ruhun Allah’a ulaşmasını) inkâr ettiler. Böylece onların amelleri heba oldu (boşa gitti). Artık onlar için kıyâmet günü mizan tutmayız.

“Onlar ki Allah’a mülâki olmayı, yani ruhların ölmeden evvel Allah’a ulaşmasını inkâr ederler. Ve Allah’ın âyetlerini inkâr ederler. Onların amelleri boşa gider.” diyor.

Allah’ın âyetlerini inkâr eden bir kişinin, Allah’a mülâki olmayı inkâr eden bir kişinin, asıl önemli olan burası; Allah’a mülâki olmayı yani ruhunu ölmeden evvel Allah’a ulaştırmayı dilemeyi, Allah’a ulaştırmayı inkâr eden bir kişinin Allah’a ulaşmayı dilemesi elbette düşünülemez. Ve bu kişinin amellerinin boşa gittiğini söylüyor Allahû Tealâ. Kehf Suresi 105. âyet-i kerimesinde; “Allah’a mülâki olmayı ve Allah’ın âyetlerini, ama burada önemli olan Allah’a mülâki olmayı inkâr edenler, onların amelleri boşa gider.” diyor.

Ve 12. faktör: Bu insanlar fıskta. Allahû Tealâ Hadîd Suresinin 27. âyet-i kerimesinde diyor ki:

57/HADÎD-27: Summe kaffeynâ alâ âsârihim bi rusulinâ ve kaffeynâ bi îsabni meryeme ve âteynâhul incîle ve cealnâ fî kulûbillezînettebeûhu ra’feten ve rahmeten, ve rahbâniyyetenibtedeûhâ mâ ketebnâhâ aleyhim illâbtigâe rıdvânillâhi fe mâ raavhâ hakka riâyetihâ, fe âteynâllezîne âmenû minhum ecrehum, ve kesîrun minhum fâsikûn(fâsikûne).

Sonra onların izleri üzerine resûllerimizi ardarda gönderdik. Ve Meryemoğlu İsa (A.S)’ı gönderdik ve O’na İncil’i verdik. Ve O’na tâbî olanların kalplerinde refet (şefkat) ve rahmet kıldık. Ve onlar, O’na ruhbanlık ihdas ettiler. Biz, Allah’ın rızasını ibtiga etmekten başkasını onlara farz kılmadık. Oysa O’na hakkıyla riayet etmediler. Böylece onlardan, âmenû olanların ecirlerini verdik ve onlardan çoğu fasıklardı.

“Âmenû olanların; Allah’a ulaşmayı dileyenlerin ecirlerini verdik. Geri kalanlar fısktadır.” diyor. “Allah’a ulaşmayı dilemeyenler fısktadır.” diyor. Tam 12 kavram sevgili kardeşlerim. Tam 12 tane kavram ifade ediliyor. Bu kavramları şimdi bir defa daha sayalım. Âyetler ile belirttik.

1- Takva sahibi değil bunlar. Rûm Suresinin 31. âyet-i kerimesi:

30/RÛM-31: Munîbîne ileyhi vettekûhu ve ekîmûs salâte ve lâ tekûnû minel muşrikîn(muşrikîne).

O’na (Allah’a) yönelin (Allah’a ulaşmayı dileyin) ve O'na karşı takva sahibi olun. Ve namazı ikame edin (namaz kılın). Ve (böylece) müşriklerden olmayın.

Bu insanlar şirkte:

30/RÛM-32: Minellezîne ferrakû dînehum ve kânû şiyeâ(şiyean), kullu hızbin bimâ ledeyhim ferihûn(ferihûne).

(O müşriklerden olmayın ki) onlar, dînlerinde fırkalara ayrıldılar ve grup grup oldular. Bütün gruplar, kendilerinde olanla ferahlanırlar.

2- Bu insanlar kâfir. Bakara-257, Sebe-20 ve Rûm-31:

34/SEBE-20: Ve lekad saddaka aleyhim iblîsu zannehu fettebeûhu illâ ferîkan minel mu’minîn(mu’minîne).

4.’sü: Tagutun dostu; Bakara-257.

5.’si: Tagutun kulu; Zumer-17.:

39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâdi.

6.’sı: Dalâlette; Rad-27:

13/RA'D-27: Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbihi, kul innallâhe yudillu men yeşâu ve yehdî ileyhi men enâb(enâbe).

7.’si: Hüsranda; Yûnus-45:

10/YÛNUS-45: Ve yevme yahşuruhum keen lem yelbesû illâ sâaten minen nehâri yeteârafûne beynehum, kad hasirallezîne kezzebû bi likâillâhi ve mâ kânû muhtedîn(muhtedîne).

8.’si: Allah’ın âyetlerinden gâfil; Yûnus-7:

10/YÛNUS-7: İnnellezîne lâ yercûne likâenâ ve radû bil hayâtid dunyâ vatmeennû bihâ vellezîne hum an âyâtinâ gâfilûn(gâfilûne).

9- Gideceği yer cehennem; Yûnus-8:

10/YÛNUS-8: Ulâike me'vâhumun nâru bimâ kânû yeksibûn(yeksibûne).

İşte onların kazandıkları (dereceler) gereğince varacakları yer ateştir (cehennemdir).

10.’su: Hidayette değil; Yûnus-45:

10/YÛNUS-45: Ve yevme yahşuruhum keen lem yelbesû illâ sâaten minen nehâri yeteârafûne beynehum, kad hasirallezîne kezzebû bi likâillâhi ve mâ kânû muhtedîn(muhtedîne).

11.’si: Amelleri boşa gider; Kehf-105.

18/KEHF-105: Ulâikellezîne keferû bi âyâti rabbihim ve likâihî fe habitat a’mâluhum fe lâ nukîmu lehum yevmel kıyameti veznâ(veznen).

12.’si: Fıskta; Hadîd-27:

Tam 12 ayrı cepheden Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir kişinin durumu.

Sevgili kardeşlerim, bu konuya lâzımgelen ehemmiyet verilmezse, o kişinin gideceği yer ne yazık ki cehennemdir. Öyleyse ruhunuzu ölmeden evvel Allah’a ulaştırmayı mutlaka dilemek mecburiyetindesiniz. Dilemezseniz, gideceğiniz yer cehennem olur sevgili izleyenler, sevgili kardeşlerim. Eğer hâlâ ulaşmayı dilemeyenler varsa, onlara sesleniyoruz, kendinize yazık etmiyor musunuz? Size öğretilen eksik ilim sebebiyle eğer Allah’ın bu emrini yerine getirmezseniz sadece bir tek dilek, Allah’a; “Ya Rabbi! Ben Sana ruhumu ölmeden evvel ulaştırmayı diliyorum veya Senin bunca yüzlerce, binlerce ermiş evliyan var. Sana ruhlarını ulaştırmışlar da ermişler. Ben de onlar gibi bir ermiş evliya olmak istiyorum. Bana da nasip kıl Allah’ım.” demeniz de aynı mânâyı ifade eder, ama demezseniz sevgili kardeşlerim, 12 tane açıdan meselemize baktık. Gerçekten kendinize yazık edersiniz. Ayrıca Allah’a ulaşmayı dileyen bir kişinin Allah bütün günahlarını örter. Enfâl Suresinin 29. âyet-i kerimesinde diyor ki:

8/ENFÂL-29: Yâ eyyuhâllezîne âmenû in tettekullâhe yec’al lekum furkânen ve yukeffir ankum seyyiâtikum ve yagfir lekum, vallâhu zul fadlil azîm(azîmi).

Ey âmenû olanlar! Allah’a karşı takva sahibi olursanız sizi furkan (hak ve bâtılı ayırma özelliği) sahibi kılar! Ve sizden (sizin) günahlarınızı örter ve size mağfiret eder (günahlarınızı sevaba çevirir). Ve Allah, büyük fazl sahibidir.

“Ey inananlar! Allah’a karşı takva sahibi olun. Allah’a karşı takva sahibi olun ki Allah size furkânlar versin ve günahlarınızı örtsün, sonra da size mağfiret etsin.”

Yani takva sahibi olmadan inananlar, bu inancınız yetmez. Mağfiret de günahların sevaba çevrilmesidir. Sadece bir tek dilek. Allah’a ulaşmayı dileyeceksiniz. Hepsi bu kadar. Geri kalanı O yapacak, Allah yapacak. İnşaallah ruhumuzun ölmeden evvel Allah’a ulaşması konusunda bütün negatif inançlar, bu söylediğimiz açıklamalardan sonra inşaallah ortadan kalkmıştır diye düşünüyoruz.

Sevgili misafirlerimiz, muhterem misafirlerimiz, biz sizler için yaşıyoruz. Allahû Tealâ bunları bize sizlere öğretmemiz için, sizleri uyarmamız için öğretti. Allah’a ulaşmayı dilemeyen bir kişi cehenneme gidecek ve sadece bir tek dilekle bir defa sadece Allah’a ulaşmayı dileyeceksiniz, geri kalanını Allah yapacak. Hangi ibadet konusunda eksiğiniz varsa, Allah onu tamamlayacak. Namaz kılmayı sevmiyorsanız, size mutlaka sevdirecek, oruç tutarken açlık çekiyorsanız, açlığınızı alacak. Bütün ibadetleri seviyor hale geleceksiniz. Öyleyse hâlâ aranızda Allah’a ulaşmayı dilemeyenler varsa, o kardeşlerimiz kendilerine zulmetmiyorlar mı? Bir tarafta Allah’a ulaşmayı dilemek ve Allah’ın Kendisine mutlaka ulaştırması, bunun mânâsı Allah ulaştıracak Kendisine. Âyet-i kerimeyi verdik. Çok iyi hatırlıyorsunuz.

Ruhunuzu Allah’a ulaştırdığınız zaman 3. kat cennetin sahibisiniz ve dünya mutluluğunun da nefs tezkiyesi tamam olduğuna göre %51’ine ulaştınız, her gün yarı yarıya mutlu bir insan oldunuz, sadece bir dilek sebebiyle, Allah’a ulaşmayı dilemeniz sebebiyle. Bunlar 14 asır evvel, hepsi yaşanmış sevgili kardeşlerim. Gördünüz ki; bütün sahâbe Allah’a ulaşmayı dilemişler.

Şimdi konumuzu, Allah’a ulaşmayı dilemeyi bu noktada tamamlamak için son sözü söyleyelim. Allah’a ulaşmayı dilemek, gördünüz ki ayrı ayrı âyetlerle, 4 âyet-i kerimede üzerimize farz; 1.
İkincisi, bütün sahâbe Allah’a ulaşmayı dilemiş, onu da gördünüz. Bütün sahâbe Zumer Suresinin 17. âyet-i kerimesiyle taguta kul iken şeytanın kulu iken Allah’a ulaşmayı dilemişler ve Allah’ın kulu olmuşlar.

39/ZUMER-17: Vellezînectenebût tâgûte en ya’budûhâ ve enâbû ilâllâhi lehumul buşrâ, fe beşşir ıbâdi.

Üzerimize farz ve bütün sahâbe gerçekleştirmiş.

SORU: Resûl ve nebî kavramlarını anlatır mısınız? Günümüzde tüm dîn adamlarında ve insanlarda “her resûl peygamberdir” inancı var. Ve bu yüzden, bu yanlış inanış yüzünden bu insanlar sizin peygamberlik iddiasında bulunduğunuzu zannediyorlar. Kur’ân’da kaç çeşit resûl vardır, anlatır mısınız? Allah razı olsun.

CEVAP: Bu konu geniş kapsamlı bir konu sevgili kardeşlerim. Öyleyse risalet kavramı, insanlar tarafından hep yanlış değerlendiriliyor. Ve o kadar çok şeyler yanlış öğretilmiş ki; zamanımızda her şey insanları ateşe götürecek şekilde dizayn edilmiş. Akaid’in birinci ayağı; bütün resûller nebîdir. Ama her nebî, resûl değildir, evvelâ bütün resûller nebî değildir, sadece peygamber resûller nebîdir. Her nebî, resûl değildir ifadesi de yanlıştır.

“kullu resûlun nebiyyîn, kullu nebiyyîn leyse bi resûlun.” ifadesi, iki ayrı cepheden de yanlış. “Bütün resûller nebîdir.” diyorlar. Hayır, tam tersine bütün resûller nebî değildir. Diyorlar ki: “Her nebî resûl değildir.” Kur’ân-ı Kerim tamamen tersini söylüyor: “Her nebî mutlaka resûldür.” Yani Akaid’in bu ifadesi, bütünüyle Kur’ân-ı Kerim’e aykırıdır.

Kur’ân-ı Kerim’de nebîlere baktığımız zaman, bunların peygamberler olarak vasıflandırıldığını görüyoruz. Türkçemize ‘peygamber’ kelimesi Farsçadan girmiştir. Bu kelime, nebî kelimesi, peygamberleri ifade eder ki bütün peygamberler aynı zamanda mutlaka resûldür.
İşte son nebî, son peygamber, Hz. Muhammed Mustafa (S.A.V) Efendimizdir. O, son nebîdir. Ahzâb Suresinin 40. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ buyuruyor ki:

33/AHZÂB-40: Mâ kâne muhammedun ebâ ehadin min ricâlikum, ve lâkin resûlallâhi ve hâtemen nebiyyine, ve kânallâhu bi kulli şey’in alîmâ(alîmen).

Muhammed (A.S), sizin erkeklerinizden hiçbirinin babası olmamıştır (değildir). Fakat Allah’ın Resûl’ü ve Nebîler’in (Peygamberler’in) Hatemi’dir (Sonuncusudur). Allah, herşeyi en iyi bilendir.

“Muhammed, aranızdan hiç bir erkeğin babası değildir. O Allah’ın Resûlüdür ve nebîlerin sonuncusudur, “Hatem’ün nebiyyîndir.” diyor; “Nebîlerin sonuncusudur.” diyor.

Peygamberlik müessesesi Peygamber Efendimiz (S.A.V) eliyle, onun zamanında sona ermiştir. O, kâinatın son nebîsidir. Nebî, Türkçemizdeki peygamber kavramının tam kendisini ifade eder. O, peygamberlerin (nebîlerin) sonuncusudur. Ondan sonra bir daha peygamber gelmesi mümkün değildir.

Öyleyse Allahû Tealâ bunun tam tersini söylüyor:

Bütün nebîler resûldür; Akaid’in tam tersi.

Ve Bütün resûller nebî değildir; gene Akaid’in tam tersi.

“Her nebî, resûl değildir.” ifadesi bütünüyle yanlış. Bütün nebîler bütün peygamberler aynı zamanda kendi kavimlerinin resûlüdür ve “Bütün resûller nebîdir.” ifadesi de gene büyük ölçüde yanlış. Sadece peygamber olanlar için geçerli bu. Sadece peygamber olan, yani nebîler, sadece peygamberler için aynı zamanda risalet söz konusudur. Kavim resûlleri, bütün kavimlerde bulunan resûller, nebî değildir. Öyleyse nereden biliyoruz? İşte âyetler.

Evvelâ bu çağdaki müesseseye bakalım. Şu anda bir resûl yaşıyor, hayatta. Mehdi Resûl ve peygamber değil. Onun geleceği, çok açık bir şekilde Duhân Suresinin 5, 10, 11, 12,13 ve 14. âyetlerinde açıklanmış durumda. Allahû Tealâ diyor ki Duhân-5’te:

44/DUHÂN-5: Emren min indinâ innâ kunnâ mursilîn(mursilîne).

Katımızdan bir emir olarak. Muhakkak ki Biz, (Kur’ân’ı ve resûlleri) gönderenleriz.

“Bu, katımızdan bir iştir. Biz, öteden beri (ezelden beri) resûller göndermekteyiz.”

Sonra 10, 11, 12, 13, 14, 15’te Allahû Tealâ şöyle söylüyor:

44/DUHÂN-10: Fertekib yevme te’tîs semâu bi duhânin mubîn(mubînin).

Artık göğün, apaçık duman (fitne) getireceği günü gözle.

44/DUHÂN-11: Yagşân nâs(nâse), hâzâ azâbun elîm(elîmun).

(O fitne ki) insanları (insanların büyük kısmını) sarmıştır. İşte bu, elîm bir azaptır.

44/DUHÂN-12: Rabbenekşif annel azâbe innâ mû’minûn(mû’minûne).

Rabbimiz, azabı bizden kaldır. Muhakkak ki biz, mü’minleriz.

44/DUHÂN-13: Ennâ lehumuz zikrâ ve kad câehum resûlun mubîn(mubînun).

Onlara (herşeyi) açıklayan bir resûl gelmişti. (Buna rağmen resûlün söylediklerinden) ibret almadılar.

44/DUHÂN-14: Summe tevellev anhu ve kâlû muallemun mecnûn(mecnûnun).

Ve (O’NA) (şeytan tarafından vahyedilerek) “öğretilmiş” ve “deli” dediler ve sonra O’NDAN yüz çevirdiler.

44/DUHÂN-15: İnnâ kâşifûl azâbi kalîlen innekum âidûn(âidûne).

Muhakkak ki Biz, azabı biraz kaldırsak (bile), şüphesiz ki siz (şirke) dönecek olanlarsınız.

“Habîbim!” diyor Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e, “O günlere bak ki; o gün, yerleri, gökleri bir duman kaplamış olacaktır.”

Buna fitne diyoruz, bu dumana. Dünyayı bugün kaplayan duman, fitnedir.

“Öyle bir duman ki; o aslında bir azaptır.” diyor Allahû Tealâ, “Bütün insanları saracaktır.”

“Ve onlar diyecekler ki; “Ya Rabbi! Biz mü’minleriz, bizden bu azabı kaldır.”

Evvela kıyâmete yakın bir zamandaki, ilerideki bir güne bakmasını söylüyor Allahû Tealâ Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e. O bakacağı devredeki, yeryüzünü kaplayan, yerleri gökleri kaplayan şey, fitne olacak.

“O” diyor Allahû Tealâ, duman demesine rağmen “o” diyor, “İnsanları saracak olan bir azaptır.” diyor.

Aslında dumanın gerçek duman olmadığı, bir azap olduğu, bütün insanları saracak olan bir azap olduğu ifade ediliyor açık bir şekilde. Sonra diyor ki Allahû Tealâ:

“Onlar dediler ki; Ya Rabbi! Biz mü’minleriz, bizden bu azabı kaldır.” “Biraz kaldıracağız. Siz tekrar küfre döneceksiniz.” diyor Allahû Tealâ.

Asıl önemlisi bundan sonrası konunun:

“Onlara apaçık bir resûlümüz geldi.”

1- “Ona, öğretilmiş, şeytan tarafından öğretilmiş, şeytandan vahiy alıyor dediler.”

2- “Ve deli dediler.”

3- “Ondan, onun söylediklerinden ibret almadılar.” diyor Allahû Tealâ.

4- “Ondan yüz çevirdiler.” diyor.

Öyleyse buradaki ifade:

*Öğüt almazlar,

*Yüz çevirdiler,

*Öğretilmiş dediler,

*Deli dediler.

4 tane faktör.

Sevgili kardeşlerim, bu olayı hatırlayacaksınız, 1996 yılındaki Ceviz Kabuğu rezaletinde bu olay tahakkuk etti ve sonra hepsini yaşadık bunların. Allah’ın resûlüne deli dediler. Ve 4 profesörle Hulki Cevizoğlu bunu ortaya koydular ve bütün Türk halkını da buna inandırdılar. Öyle değil mi sevgili kardeşlerim, sevgili izleyenler dinleyenler? Dinlediyseniz hatırlayacaksınız ki siz de inandınız.

Peki, o zaman bizim söylediğimizi hatırlıyor musunuz? Tam üç defa fırsat bize verilir verilmez, aslında verilmemesi için her şey yapıldı, ne dedik? “Allah’a ulaşmayı dileyin.” dedik, 3 defa. “Yoksa cehennemden kurtulamazsınız” dedik, üç defa. Oraya gitmemizin tek sebebi buydu. Size bu ihtarı yapabilmekti. Bunu yaptık. Ama öbür konuda onlar kamuoyunu inandırdılar ki; biz deliyiz, şeytandan vahiy alıyoruz. Sonra da insanlar bizden yüz çevirdiler. Bize zarar verecek olan bir noktaya geldiler.

Bu âyette “Onlar yüz çevirdiler.” diye söyleniyor. Allahû Tealâ Duhân Suresinin 10, 11, 12, 13, 14, 15. âyetlerinde açık bir şekilde Mehdi Resûl’ün geleceğini ve bu olayı yaşayacağını ifade ediyor.

Resûl ve nebî muhtevasına baktığımız zaman, Peygamber Efendimiz (S.A.V) için; “O son nebîdir ve son resûldür.” diyorlar. “Ondan sonra resûl de gelmez, nebî de gelmez.” diyorlar. Allahû Tealâ ise hiç böyle söylemiyor. Bu âyet-i kerimeler Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra bir resûlün geleceğini kesinleştiriyor. Neden, nasıl kesinleştiriyor? Çünkü geleceğe bakan, kıyâmete yakın o olaya bakan Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e; “Habîbim!” diyor, “O günlere bak ki; kıyâmete yakın o devrede bir resûlümüz gelecek.” diyor. Yani “Senden kim bilir kaç yüzyıl sonra bir resûlümüz gelecek.” diyor.

“Peygamber Efendimiz (S.A.V), son resûldür. Ondan sonra resûl gelmez.” diyenlere bu âyet-i kerime tek başına bir cevap verebilir. Yetmez, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra resûl geleceği konusu, Allahû Tealâ tarafından Furkân Suresinin 27, 28, 29, 30. âyetlerinde de ifade edilmiş. Allahû Tealâ açık bir şekilde orada diyor ki:

25/FURKÂN-27: Ve yevme yeadduz zâlimu alâ yedeyhi yekûlu yâ leytenîttehaztu mear resûli sebîlâ(sebîlen).

Ve o gün, zalim ellerini ısırır: “Keşke resûlle beraber (Allah’a giden) bir yol ittihaz etseydim.” der.

25/FURKÂN-28: Yâ veyletâ leytenî lem ettehız fulânen halîlâ(halîlen).

Yazıklar olsun, keşke ben filanı (o kişiyi) dost edinmeseydim.

25/FURKÂN-29: Lekad edallenî aniz zikri ba’de iz câenî, ve kâneş şeytânu lil insâni hazûlâ(hazûlen).

Andolsun ki; bana zikir (Kur’ân’daki ilim) geldikten sonra beni zikirden saptırdı ve şeytan, insana yardımı engelleyendir.

25/FURKÂN-30: Ve kâler resûlu yâ rabbi inne kavmîttehazû hâzâl kur’âne mehcûrâ(mehcûran).

Ve resûl: “Ey Rabbim! Muhakkak ki benim kavmim, bu Kur’ân’dan ayrıldı (Kur’ân’ı terketti).” dedi.

“O gün” diyor “Parmaklarını ısırırlar.” diyor “Onlar” diyor, “Hırslarından.” “Ve” diyor “Derler ki; ah keşke o resûle tâbî olsaydım ve dalâletten kurtulsaydım. Ah keşke falana uymasaydım da dalâlete düşmeseydim. Keşke falanı kendime dost edinmesiydim de dalâlete düşmeseydim. Resûl dedi ki; benim kavmim Kur’ân’ı unuttular.”

Sevgili kardeşlerim, Peygamber Efendimiz (S.A.V) devrinde Kur’ân’ın unutulması şöyle dursun, Allah’ın ifadesi aynen şu standarttadır; Âli İmrân-119:

3/ÂLİ İMRÂN-119: Hâ entum ulâi tuhıbbûnehum ve lâ yuhıbbûnekum ve tu’minûne bil kitâbi kullihi, ve izâ lekûkum kâlû âmennâ, ve izâ halev addû aleykumul enâmile minel gayz(gayzi), kul mûtû bi gayzikum, innallâhe alîmun bi zâtis sudûr(sudûri).

İşte siz (mü'minler) böylesiniz, siz onları seversiniz ve onlar sizi sevmezler ve siz kitabın tamamına îmân edersiniz. Ve sizinle karşılaşınca “Biz îmân ettik.” dediler, yalnız kaldıkları zaman, size karşı öfkelerinden parmak uçlarını ısırdılar. De ki: “Öfkenizden ölün.” Muhakkak ki Allah, sinelerde olanı en iyi bilendir.

“Ey sahâbe! Onlar size buğzederler, kötü davranırlar, ama siz onlara karşı muhabbet beslersiniz, sevgi duyarsınız. Çünkü siz, Kitab’ın (Kur’ân’ın) bütününe îmân edersiniz.”

Yani sahâbenin Kur’ân’dan vazgeçmek şöyle dursun, Kur’ân’ın bütününe îmân ettikleri, tâbî oldukları kesinleşiyor Kur’ân-ı Kerim’de.

Öyleyse Burada Furkân Suresinin 27. âyet-i kerimesinde ve 30. âyet-i kerimesinde bahsedilen resûl; “Keşke falancaya tâbî olmasaydım da resûle tâbî olsaydım.” diyor başlangıçta kişi.

Sonra da resûl de diyor ki:

“Benim kavmim Kur’ân’ı unuttular, Kur’ân’ı terk ettiler.”

İşte sevgili kardeşlerim, olaylar bütün boyutlarıyla açıklanmış durumda. Bugüne kadar biz, yüzlerce defa, bu devirde Kur’ân unutulmuş.” diyoruz, kavmimiz Kur’ân’ı unutmuş. Unuttukları kesin sevgili kardeşlerim.

Öyleyse nübüvvet ve risalet müessesesi birbirinden büyük farklılıklar gösterir. Nübüvvet peygamberliktir. Son peygamber, Hz. Muhammed Mustafa (S.A.V)'dir. Risalete gelince, risalet müessesesi kıyâmete kadar devam edecektir.

Sevgili kardeşlerim, Allahû Tealâ resûllerle nebîleri birbirinden ayırmıştır. Evvelâ birinci ayrıma baktığımız zaman, nebîlere şeriat kitabı verildiğini görüyoruz. Eğer Allahû Tealâ bir resûle, nebî olmayan resûle bir kitap yazdırırsa, o asla şer’î bir emri ihtiva etmez. Eğer Allahû Tealâ bir resûle, peygamber olmayan bir resûlüne bir kitap yazdırırsa, onun hiçbir şer’î hükmü, yani başkalarının mutlaka uyması lâzımgelen bir hükmü mevcut olmaz. Ama peygamberlerine Allahû Tealâ şeriat kitabı indirir ki onunla hükmetsinler diye.

Âli İmrân-79’da Allahû Tealâ diyor ki:

3/ÂLİ İMRÂN-79: Mâ kâne li beşerin en yu’tiyehullâhul kitâbe vel hukme ven nubuvvete summe yekûle lin nâsi kûnû ıbâden lî min dûnillâhi ve lâkin kûnû rabbâniyyîne bi mâ kuntum tuallimûnel kitâbe ve bimâ kuntum tedrusûn(tedrusûne).

Bir insan için, Allah'ın kendisine kitap, hikmet ve peygamberlik vermesinden sonra onun insanlara; “Allah'tan başka bana kul olun” demesi olamaz (mümkün değildir). Fakat, sizin kitabı tedris etmiş (okuyup öğrenmiş) olmanız ve öğretiyor olmanızdan dolayı ancak: “Rabbâni (kendini Rabb'e adamış) kullar olunuz” der.

“Hiçbir insana yakışmaz ki; Allah ona kitap, hikmet ve peygamberlik versin de (nübüvvet versin de) sonra o insanlara, Allah’ı bırakın da bana kul olun desin. Fakat ders alan ve kitabı öğreten Rabbâniyyînlerden olun der.”

Başka insanlara; “Kitabı öğretenlerden (Rabbaniyyûnlardan) olun.” der.

Âli İmrân-84’te Allahû Tealâ diyor ki:

3/ÂLİ İMRÂN-84: Kul âmennâ billâhi ve mâ unzile aleynâ ve mâ unzile alâ ibrâhîme ve ismâîle ve ishâka ve ya’kûbe vel esbâtı ve mâ ûtiye mûsâ ve îsâ ven nebiyyûne min rabbihim, lâ nuferriku beyne ehadin minhum, ve nahnu lehu muslimûn(muslimûne).

“Allah'a ve bize indirilene ve İbrâhîm (A.S)'a, İsmâil (A.S)'a, İshâk (A.S)'a, Yâkub (A.S)'a ve Yâkub oğulları’na indirilenlere, Hz. Mûsâ'ya ve Hz. Îsâ'ya ve nebilere Rab'leri tarafından verilenlere îmân ettik. Onların arasından birini (diğerlerinden) ayırdetmeyiz. Ve biz O'na (Allah'a) teslim olanlarız.” de.

“De ki; Biz Allah’a, bize indirilene İbrâhîm (A.S)'a, İsmâil (A.S)'a, İshâk (A.S)'a, Yâkub (A.S)'a ve esbâta indirilenlere, Mûsâ'ya ve Îsâ'ya ve peygamberlere Rab'leri tarafından verilenlere îmân ettik. Onlardan hiç birini diğerlerinden ayırt etmeyiz. Biz, O’na teslim olanlarız.”

Burada peygamberlerin adı geçiyor. Onlara verilen şeriat kitaplarından bahsediyor Allahû Tealâ. Hz. Mûsâ, Hz. Îsâ ve ondan evvelki bütün peygamberlere Allahû Tealâ kitap verdiğini söylüyor. Hepsi şeriat kitabıdır.

4/NİSÂ-105: İnnâ enzelnâ ileykel kitâbe bil hakkı li tahkume beynen nâsi bimâ erâkallâh(erâkallâhu). Ve lâ tekun lil hâinîne hasîmâ(hasîmen).

Muhakkak ki insanlar arasında Allah'ın sana gösterdiği şekilde hükmetmen için Biz, sana Kitab'ı hak olarak indirdik. Ve ihanet edenlere taraftar olma.

“Şüphesiz insanların arasında Allah’ın sana gösterdiği şekilde hükmetmek için Biz sana Kitab’ı hak olarak indirdik.”

Bir peygamber olan Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e Kur’ân’ı onunla hükmetmesi için indirdiğini söylüyor Allahû Tealâ. Ama peygamber olmayan hiçbir resûle hükmetmesi için bir kitap verildiği şimdiye kadar hiç mümkün olmamıştır.

En’âm-89’da Allahû Tealâ diyor ki:

6/EN'ÂM-89: Ulâikellezîne âteynâhumul kitâbe vel hukme ven nubuvveh(nubuvvete), fe in yekfur bihâ hâulâi fe kad vekkelnâ bihâ kavmen leysû bihâ bi kâfirîn(kâfirîne).

İşte onlar, kendilerine kitap, hikmet ve peygamberlik verdiğimiz kimselerdir. Onlar eğer, onu inkâr ederlerse artık, onu inkâr etmeyecek bir kavmi ona vekil ederdik.

“İşte onlar, kendilerine kitap, hikmet ve peygamberlik verdiğimiz kimselerdir.”

Ne veriyormuş Allahû Tealâ? Kitap, hikmet ve peygamberlik, beraber. İşte o, hükmetmesi için verilen şeriat kitabı.

Meryem-30:

19/MERYEM-30: Kâle innî abdullâhi, âtâniyel kitâbe ve cealenî nebiyyâ(nebiyyen).

(Bebek) şöyle dedi: “Muhakkak ki ben, Allah’ın kuluyum. Bana kitap verdi ve beni nebî (peygamber) kıldı.”

Hz. İsa diyor ki bebekken; “Muhakkak ki ben, Allah’ın kuluyum. Bana kitap verdi ve beni nebî kıldı, peygamber kıldı.”

Nebîlerin peygamber oldukları ve kendilerine kitap verildiği açık bir şekilde yazıyor inşaallah.

Şimdi kavim resûlleriyle nebîlerin temel ayraçlarına beraberce bakalım. Sevgili kardeşlerim, nebîler kâinat içindir. Allahû Tealâ Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e diyor ki:

21/ENBİYÂ-107: Ve mâ erselnâke illâ rahmeten lil âlemîn(âlemîne).

Seni Biz, sadece âlemlere rahmet olarak gönderdik.

“Seni âlemlere rahmet olasın diye yarattık.” diyor. “Sen olmasaydın felekleri yaratmazdık.” diyor. “Seni âlemlere rahmet olasın diye yarattık.” Sadece bu dünyaya değil. Peygamber Efendimiz (S.A.V), bütün kâinatın peygamberidir. Ondan evvelki bütün peygamberler de aynı şekilde bütün kâinatın peygamberleriydi. Peygamberler arasında” Allahû Tealâ “Ayırt etmeyiz.” diyor, “Hepsi peygamberimizdir.” diyor.

2/BAKARA-136: Kûlû âmennâ billâhi ve mâ unzile ileynâ ve mâ unzile ilâ ibrâhîme ve ismâîle ve ishâka ve ya’kûbe vel esbâtı ve mâ ûtiye mûsâ ve îsâ ve mâ ûtiyen nebiyyûne min rabbihim, lâ nuferriku beyne ehadin minhum ve nahnu lehu muslimûn(muslimûne).

Deyin ki: “Biz Allah’a, bize indirilenlere, İbrâhîm (as.)’a, İsmail (as.)’a, İshak (as.)’a, Yâkub (as.) ve torunlarına indirilenlere, Musa (as.) ve İsa (as.)’ya verilenlere ve (diğer) nebîlere, Rab’leri tarafından verilenlere (sahife, kitap ve vahiylere) îmân ettik. Onların arasından hiçbirini ayırmayız (fark gözetmeyiz). Ve biz, O’na teslim olanlarız.”

Şimdi “Bütün kavimlere art arda resûl gönderirim.” diyor Allahû Tealâ. Bizim dîn adamlarımız zannediyorlar ki; peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra resûl gelmeyecektir. Üstelik de buna kesin şekilde inanmışlar. İyi de Allahû Tealâ hiç öyle söylemiyor. Bütün zaman devrelerinde resûllerin varlığını âyetler kesin bir şekilde söylüyor. Hadi gelin beraberce bakalım, Nahl Suresi 36. âyet-i kerime, Allahû Tealâ diyor ki:

16/NAHL-36: Ve lekad beasnâ fî kulli ummetin resûlen eni’budûllâhe vectenibût tâgût(tâgûte), fe minhum men hedallâhu ve minhum men hakkat aleyhid dalâletu, fe sîrû fîl ardı fanzurû keyfe kâne âkıbetul mukezzibîn(mukezzibîne).

Ve andolsun ki Biz, bütün ümmetlerin (milletlerin, kavimlerin) içinde resûl beas ettik (hayata getirdik, vazifeli kıldık). (Allah’a ulaşmayı dileyerek) Allah’a kul olsunlar ve taguttan (insan ve cin şeytanlardan) içtinap etsinler (sakınıp kurtulsunlar) diye. Onlardan bir kısmını (Resûlün daveti üzerine Allah’a ulaşmayı dileyenleri), Allah hidayete erdirdi ve bir kısmının (dilemeyenlerin) üzerine dalâlet hak oldu. Artık yeryüzünde gezin. Böylece yalanlayanların akıbetinin, nasıl olduğuna bakın (görün).

“Biz bütün kavimlerde resûl beas ederiz, Allah’a kul olsunlar ve taguttan kaçınsınlar diye. Bu sebeple bir kısmı hidayete erdiler.”

Ne yapmışlar? Resûle tâbî olmuşlar, hidayete ermişler.

“Bir kısmınınsa üzerine dalâlet hak oldu.” diyor.

Allahû Tealâ bütün kavimlere resûl gönderdiğini söylüyor. Nebî resûl, bir tanedir. Bu resûller, bütün kavimlere gönderilen resûller, nebî resûl değillerdir. Bunlar velî resûldür. Allah’ın evliyası olan resûldür. Hiçbir resûl olmamıştır ki Allah’a ulaşmayı dilememiş olsun, ruhunu Allah’a ulaştırmamış olsun, fizik vücudunu, nefsini ve iradesini Allah’a teslim etmemiş olsun. Daha Allah’a ulaşmayı dilediği anda o kişi bir velîdir.

*Allah’a ulaşmayı dilemek; 1. safha.

*Mürşide ulaşma; 2. safha.

*Ruhu Allah’a ulaştırmak; 3. safha.

*Fizik vücudu Allah’a teslim etmek; 4. safha.

*Nefsi Allah’a teslim etmek; 5. safha.

*İrşad olmak; 6. safha.

*İradeyi Allah’a teslim etmek; 7. safha.

7 tane safha geçirilir. Bu safhaların daha birincisine ulaşan, Allah’a ulaşmayı dileyen kişi, velîdir. Bu resûl de mutlaka velîdir. Öyleyse Nahl Suresinin 36. âyet-i kerimesinde geçen, bütün kavimlere devamlı olarak gönderilen resûller, onlar sadece velî resûllerdir. Nebî resûller de kavimlerden birine gönderilir, kendi kavminin resûlüdür. Ama kâinatın peygamberidir, kâinatın nebîsidir.

Öyleyse Nahl Suresinin 36. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ bütün kavimlere resûl gönderdiğini söylüyor. Öyleyse bütün kavimlere Allahû Tealâ’nın resûl göndermesi söz konusu. İşte bu babda Bakara Suresinin 87. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ diyor ki:

2/BAKARA-87: Ve lekad âteynâ mûsâl kitâbe ve kaffeynâ min ba’dihî bir rusuli ve âteynâ îsâbne meryemel beyyinâti ve eyyednâhu bi rûhil kudus(kudusi), e fe kullemâ câekum resûlun bimâ lâ tehvâ enfusukumustekbertum, fe ferîkan kezzebtum ve ferîkan taktulûn(taktulûne).

Andolsun ki, Biz, Musa’ya kitap verdik ve ondan sonra ardarda resûller gönderdik. Ve Meryem’in oğlu İsa’ya beyyineler (açık deliller) verdik ve onu Ruh’ûl Kudüs ile destekledik. Öyle ki, nefslerinizin hoşlanmadığı bir şeyle gelen resûle karşı, her defasında kibirlendiniz. Bu sebeple bir kısmını yalanladınız ve bir kısmını da öldürüyorsunuz.

“Andolsun ki Biz Musa (A.S)’a kitap verdik ve ondan sonra da birbiri ardından resûller gönderdik. Meryemoğlu İsa’ya beyyineler verdik ve onu Ruhül Kudüs ile destekledik.” (Bunların hepsi peygamber; Hz. Musa, Hz. İsa). Ne zaman bir resûl, size nefslerinizin hoşlanmadığı bir şeyle geldiyse hemen kibirlendiniz. Bir kısmını yalanladınız, bir kısmını öldürdünüz.” diyor.

Burada “Hz. Musa’ya kitap verdik. Ondan sonra da birbiri ardından resûller gönderdik.” diyor “Birbirinin ardı sıra, ardı arkası kesilmeksizin resûl gönderdik.” diyor.

İsrâ-15’te Allahû Tealâ buyuruyor ki:

17/İSRÂ-15: Menihtedâ fe innemâ yehtedî li nefsihî, ve men dalle fe innemâ yadıllu aleyhâ, ve lâ teziru vâziratun vizra uhrâ, ve mâ kunnâ muazzibîne hattâ neb’ase resûlâ(resûlen).

Kim hidayete erdiyse, sadece kendi nefsi için (nefsini tezkiye ettiği için) hidayete erer. Öyleyse kim dalâlette ise sorumluluğu sadece kendi üzerinde olarak dalâlette kalır. Yük taşıyan (günahı yüklenen) bir kimse, bir başkasının yükünü (günahını) yüklenmez. Ve Biz, bir resûl göndermedikçe azap edici olmadık.

“Biz bir resûl göndermedikçe hiçbir kavme azap etmeyiz.” diyor.

Ama bütün kavimlere resûl geldiği kesin. Bu muhteva içerisinde Allahû Tealâ Muminûn-44’de diyor ki:

23/MU'MİNÛN-44: Summe erselnâ rusulenâ tetrâ, kullemâ câe ummeten resûluhâ kezzebûhu fe etbâ’nâ ba’dahum ba’dan ve cealnâhum ehâdîs(ehâdîse), fe bu’den li kavmin lâ yu’minûn(yu’minûne).

Sonra Biz, resûllerimizi ardarda (arası kesilmeksizin) gönderdik. Her ümmete resûlü geldiği zaman, her defasında onu yalanladılar. Biz de onları birbiri arkasından (helâk ettik). Ve onları efsane kıldık. Artık mü’min olmayan kavim (Allah’ın rahmetinden) uzak olsun.

“Biz, bütün kavimlere resûl göndeririz ve birbiri ardından göndeririz. Peş peşe göndeririz yani hiçbir kavmi resûlsüz bırakmayız.” diyor Allahû Tealâ. Muminûn-44 bu konuyu kesinleştiriyor:

“Bütün kavimlere birbiri ardından, peş peşe resûller göndeririz.” diyor.

Bunlara Zumer-71’i de ilave etmemiz lâzım. Zumer-71’de Allahû Tealâ diyor ki:

39/ZUMER-71: Vesîkallezîne keferû ilâ cehenneme zumerâ(zumeran), hattâ izâ câuhâ futihat ebvâbuhâ, ve kâle lehum hazenetuhâ e lem ye’tikum rusulun minkum yetlûne aleykum âyâti rabbikum ve yunzirûnekum likâe yevmikum hâzâ, kâlû belâ ve lâkin hakkat kelimetul azâbi alel kâfirîn(kâfirîne).

Kâfirler, zümre zümre cehenneme sürülürler. Oraya geldikleri zaman, onun (cehennemin) kapıları açılır. Ve onun (cehennemin) bekçileri onlara derler ki: “Size, sizden (sizin aranızdan) olan resûller gelmedi mi ki, size Rabbinizin âyetlerini okusun, bugüne (buraya) geleceğinizi (söyleyerek) uyarsın?” (Cehenneme gidenler) dediler ki: “Evet (geldiler).” Fakat azap sözü kâfirlerin üzerine hak oldu.

“Kâfirler zümre zümre cehennemin kapısında toplanırlar. Cehennem bekçileri kapıları açarlar ve onlara derler ki; size Allah’ın resûlleri gelmedi mi? Onlar da derler ki; geldiler. Size, o gelen resûller Allah’ın âyetlerini söyleyerek buraya cehenneme geleceğinizi, bugün buraya geleceğinizi size söylemediler mi?” Yani; “Size Allah’a ulaşmayı dilemiyorsunuz...”

Bakınız; “Allahû Tealâ resûllerini, âmenû olanları uyarsınlar diye, âmenû olanları müjdelesinler diye, Allah’a ulaşmayı dileyenleri müjdelesinler diye, âmenû olmayanları uyarsınlar diye göndeririz.” diyor Allahû Tealâ. “Allah, resûllerini âmenû olanları (Allah’a ulaşmayı dileyenleri) müjdelesinler diye, âmenû olmayanları uyarsınlar diye gönderir.” diyor Kur’ân-ı Kerim’de.

6/EN'ÂM-48: Ve mâ nursilul murselîne illâ mubeşşirîne ve munzirîn(munzirîne), fe men âmene ve asleha fe lâ havfun aleyhim ve lâ hum yahzenûn(yahzenûne).

Biz resûlleri “uyarıcılar ve müjdeleyiciler” olmaktan başka (bir şey için) göndermeyiz. Artık kim âmenû olur (Allah’a ulaşmayı dilerse) ve ıslâh olursa (nefs tezkiyesi ve tasfiyesi yaparsa) artık onlara korku yoktur, onlar mahzun da olmazlar.

İşte cehennem bekçileri de onlara, hangi zamanda yaşamışlarsa, o devirdeki kitaptaki âyetleri söyleyerek “Size bu âyetleri söyleyerek uyarmadılar mı, buraya cehenneme geleceğinizi söylemediler mi Allah’a ulaşmıyorsunuz diye?” Cevap; söylediler, ama azap, kâfirlerin üzerine hak oldu.”

İşte sevgili kardeşlerim, burada Allahû Tealâ’nın dizaynını açık bir şekilde görüyoruz. Allahû Tealâ, resûllerini bütün kavimlere gönderiyor ve art arda gönderiyor. İşte bu resûller, nebî resûl değildir, bunlar velî resûllerdir.

Akaid’in bir diğer temel kaidesi, nebî olmadan resûl olmaz iddiası. Sevgili kardeşlerim, “Nebî olmadan resûl olunmaz.” diyor insanlar. Allahû Tealâ da Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra resûl gönderiyor. Duhân Suresinin 10, 11, 12, 13, 14. âyetlerinde geçen resûl, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den çok sonra gelecek olan bir resûldür. Bu devirde gelmiştir. Peygamber Efendimiz (S.A.V), Ahzâb Suresinin 40. âyet-i kerimesine göre son nebîdir. Son nebî olduğuna göre, ondan sonra gelecek hiçbir resûlün nebî olması mümkün değil, peygamber olması mümkün değil. Kur’ân bunu kesinleştirmiş durumda.

33/AHZÂB-40: Mâ kâne muhammedun ebâ ehadin min ricâlikum, ve lâkin resûlallâhi ve hâtemen nebiyyine, ve kânallâhu bi kulli şey’in alîmâ(alîmen).

Öyleyse şu hurafeye bakın; “Nebî olmadan resûl olunmaz.” diyorlar. Nübüvvet, risaletten üstün bir müessesedir. Nübüvvet, peygamberliktir. Risalet resûllüktür. “Nebî olmadan resûl olunmaz.” ifadesi, Kur’ân’a bütünüyle ters düşmektedir. Bunun mümkün olmadığını Allahû Tealâ, Kur’ân-ı Kerim’de iki grup âyet-i kerimeyle ispat etmiş. Duhân Suresi 10, 11, 12, 13, 14, 15. âyet-i kerimeler, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den çok sonra, kıyâmete yakın bir devrede bir resûlün geleceğini açıkça söylüyor. Peygamber Efendimiz (S.A.V), son nebîydi. Nübüvvet onunla bitmiş. Bu resûl evvelâ nebî oldu da sonra mı resûl oldu? Nübüvvet yok artık! O zaman Akaid, hurafelerle uğraşıyor sevgili kardeşlerim. Yani okullarımızda öğretilen ilim, bütün boyutlarıyla yanlıştır. Bu yanlışlıkların hepsini düzeltmeliyiz. Demin söylediğimiz Furkân Suresinin 27, 28, 29. âyetlerinde bahsedilen resûl de Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra bu devirde yaşayan bir resûldür. Kur’ân-ı Kerim’in terk edildiğini söylüyor. O, biziz. Ve de biz nebî miyiz? Asla. Peygamberlik müessesesi, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’le sona ermiştir.

Şimdi bu şartlarda eğer bir insan derse ki bu adam peygamberlik iddia ediyor, bu bühtandır ve o kişi iftira etmektedir; hem Allah’ın âyetlerine, hem Allah’a, hem bize. Öğrenilen yanlış ilmin karanlıkları, cehaleti altında insanlar çeşitli iftiralarda bulunuyorlar. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den sonra bir peygamber gelmesi hiçbir şekilde mümkün değildir. Ve resûl kelimesi peygamber olarak kabul edildiği için bütün hata doğuyor. “Bütün resûller peygamber değildir, sadece nebî resûller peygamberdir.” Onun da nübüvvetin de Peygamber Efendimiz (S.A.V)’le birlikte sona erdiğini hepimiz biliyoruz.

Öyleyse sevgili kardeşlerim, nebîleri ve resûlleri birbirinden kesin şekilde ayırmamız lâzım. İşte o ayırma sadedinde farklardan bahsedelim, yani burada bir kesinlik kazanacak artık olay.
Peygamberler belirli kavimlerde yaşamışlardır. Bütün dünya için vazifelidirler. Peygamber olmayan resûller ise dünyada bulunan her kavimde yaşamışlardır ve yaşayacaklardır. Ama sadece kendi kavimleri içinde vazifelidirler.

Öyleyse Nahl-36’da Allahû Tealâ diyor ki:

“Biz bütün ümmetlerin içinde resûl beas ettik.”

Burada bütün ümmetler, ne kadar dünya üzerinde ümmet varsa hepsinin içinde şu anda bir resûl vazife yapıyor.

Rûm-47’de Allahû Tealâ diyor ki:

30/RÛM-47: Ve lekad erselnâ min kablike rusulen ilâ kavmihim fe câûhum bil beyyinâti fentekamnâ minellezîne ecramû, ve kâne hakkan aleynâ nasrul mu’minîn(mu’minîne).

Ve andolsun ki, senden önce onların kavmine resûller gönderdik. Böylece onlara beyyineler (kesin deliller) getirdiler. Bunun üzerine mücrimlerden intikam aldık. Mü’minlere yardım, Bizim üzerimize hak oldu.

“Andolsun ki senden önce onların da kavimlerine resûller gönderdik.”

Her kavme Allahû Tealâ bir resûl göndermiş; Sebe Suresi, 28. âyet-i kerimesi:

34/SEBE-28: Ve mâ erselnâke illâ kâffeten lin nâsi beşîren ve nezîren ve lâkinne ekseren nâsi lâ ya’lemûn(ya’lemûne).

Ve Biz, seni (kâinattaki) insanların hepsi için müjdeleyici ve nezir (uyarıcı) olmandan başka bir şey için göndermedik. Fakat insanların çoğu bilmezler.

“Biz, seni kâinattaki insanların hepsi için müjdeleyici ve nezir olmandan başka bir şey için göndermedik.”

Burada Allahû Tealâ Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e söylüyor:

“İnsanların hepsi için.” diyor. “Arap kavmi için gönderdik.” demiyor.

O peygamber, o nebî, insanların hepsi için gelmiş. Ama kavim resûlleri kendi kavimleri için gelirler.

Ra’d Suresinin 7. âyet-i kerimesi Allahû Tealâ diyor ki:

13/RA'D-7: Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbihî, innemâ ente munzirun ve li kulli kavmin hâd(hâdin).

Ve kâfirler derler ki: “O’nun üzerine Rabbinden bir mucize indirilmeli değil miydi?” Sen, sadece bir uyarıcısın ve bütün kavimler için hidayetçi vardır (zamanın her parçasında ve bütün kavimlerde).

“Sen sadece bir uyarıcısın. Ama bütün kavimler için hidayetçiler vardır.” diyor Allahû Tealâ, Ra’d Suresinin 7. âyet-i kerimesi. “Bütün kavimler için hidayetçi resûl vardır.” diyor Allahû Tealâ.

Hangi kavim olursa olsun, o kavme mutlaka Allahû Tealâ resûl gönderiyor. Zaten Zumer Suresinin 71. âyet-i kerimesindeki cehenneme gelen bütün insanlara “Size resûl gelmedi mi?” diye sorulduğunda, hepsi; “geldi” cevabını veriyorlar.

Allahû Tealâ diyor ki:

19/MERYEM-71: Ve in minkum illâ vâriduhâ, kâne alâ rabbike hatmen makdıyyâ(makdıyyen).

Ve sizden biriniz (bile hariç olmamak üzere hepiniz), illâ (muhakkak) ona (cehenneme) varacaksınız. (Bu), senin Rabbinin üzerine (aldığı) kesinleşmiş bir hükümdür.

“Kıyâmet günü aranızdan cehenneme gitmeyecek olan (uğramayacak olan) hiç kimse yoktur.” diyor.

Herkes mutlaka cehenneme gittiğine göre, Zumer Suresinin 71. âyet-i kerimesi, her devirde yaşayan, ayrıca her kavimde yaşayan, bütün devirlerde bütün kavimlerde yaşayan insanların hepsine birden; “Sana resûl gelmedi mi? Seni şu âyetlerle uyarmadı mı? Buraya geleceğini (cehenneme geleceğini) sana söylemedi mi?” demesine karşılık, cehenneme giren bütün insanlar aynı şeyi söylüyorlar; “Evet geldi.” Dünyanın neresinde yaşarsa yaşasın, kim olursa olsun o kişi mutlaka resûlden haberdardır.

“li kulli ummetin resûl.” diyor Allahû Tealâ, “Her ümmetin bir resûlü vardır.”

10/YÛNUS-47: Ve li kulli ummetin resûlun, feizâ câe resûluhum kudıye beynehum bil kıstı ve hum lâ yuzlamûn(yuzlamûne).

Her ümmetin bir resûlü vardır. Onlara, resûlleri geldiği zaman onların aralarında adaletle hükmolundu. Onlara zulmedilmez.

Bütün ümmetler, bütün milletler bir resûle şu anda da sahip. Şu andaki de, hiçbir resûl aslında peygamber değildir.

İkinci ayırım: Nebî olan resûller arasında uzun fetret devreleri vardır. Ama kavim resûlleri arasında fetret devirleri söz konusu değildir.

Öyleyse söz konusu olan şey, peygamberler. Bakıyoruz, Hz. İsa. Hz. İsa’dan 600 yıl sonra Peygamber Efendimiz (S.A.V) nübüvvetle vazifelendiriliyor. Hz. İsa da peygamber, Peygamber Efendimiz (S.A.V) de peygamber. Ama bu iki peygamber arasında 600 senelik bir fetret devresi var. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den kıyâmete kadar geçecek olan zamana bakıyoruz, bu devrede başka bir peygamberin gelmesi hiçbir şekilde mümkün değil. 1400 yıl geçmiş, bir peygamber yok. Bugün de yok, kıyâmete kadar da olmayacak.

Öyleyse 1400 yıldır dünya peygambersiz. Hz. Musa’yla Hz. İsa arasında geçen peygamberlerin arasında gene fetret devirleri var. Ama Hz. İsa’dan sonra 600 yıllık peygambersiz devre olduğu da kesin. Öyleyse Allahû Tealâ; “Bütün kavimlere resûl göndeririz, aralıksız göndeririz.” diyor. O zaman o gönderilen resûllerin peygamber olması mümkün mü?

Asıl önemli olan bir başka açıdan konumuza bakalım. Kur’ân-ı Kerim’de Firavun’un Hz. Yusuf’a gönderdiği alelâde bir haberci (ulak), resûl adı ile anılıyor Kur’ân-ı Kerim’de. Evet, resûl adı ile anılıyor, “Resûl, Yusuf’a ulaşınca” diyor. Yûsuf Suresi, 50. âyet-i kerime:

12/YÛSUF-50: Ve kâlel meliku’tûnî bihî, fe lemmâ câehur resûlu kâlerci’ ilâ rabbike fes’elhu mâ bâlun nisvetillâtî katta’ne eydiyehunn(eydiyehunne), inne rabbî bi keydihinne alîm(alîmun).

Ve Melik: “Onu bana getirin.” dedi. Böylece ona, resûl (ulak, haberci) geldiği zaman Yusuf (a.s): “Efendine dön ve ellerini kesen kadınların hali (durumu) nedir, ona sor.” dedi. Muhakkak ki; Rabbim onların hilelerini en iyi bilendir.

Alelâde bir haberci, resûl adı ile anılıyor. Bunun peygamber olması mümkün mü? Sevgili kardeşlerim, resûl tabiri, “Kur’ân’da geçen bütün resûller peygamberdir.” İfadesi, her şeyi mahvetmiş. Bütünüyle yanlış. Alelâde bir haberciye peygamber dememiz lâzım. Geçtik.

Neml Suresinin 83. âyet-i kerimesinde Belkıs’ın Hz. Süleyman’a gönderdiği elçinin de adı gene resûl olarak geçiyor.

27/NEML-35: Ve innî mursiletun ileyhim bi hediyyetin fe nâzıratun bime yerciul murselûn(murselûne).

Ve muhakkak ki ben onlara hediye ile resûller göndereceğim. Böylece bakalım resûller (elçiler) ne ile dönecekler?

27/NEML-35 Ve innî mursiletun ileyhim bi hediyyetin fe nâzıratun bime yerciul murselûn(murselûne).
Ve muhakkak ki ben onlara hediye ile resûller göndereceğim. Böylece bakalım resûller (elçiler) ne ile dönecekler?

Yeter mi? Yetmez, Allahû Tealâ, başka açılardan bakıyor konuya. Hadîd Suresinin 27. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ diyor ki:

“Onların arkalarından da resûllerimiz art arda gönderdik.”

“Hep art arda gönderdik.” diyor. Bütün kavimlere resûller art arda gidiyor. Zaten defaatle söylediğimiz Zumer Suresinin 71. âyet-i kerimesi, cehenneme giren bütün insanlardan bahsediyor. Dünya üzerinde ne kadar zamanın içerisindeki insanlar hangi devirde yaşamışlarsa yaşamış olsunlar, hepsinin önce gideceği yer cehennem. Hepsi; “Evet, bize resûller geldi.” diyor.

Bütün kavimlerde, bütün zaman parçalarında resûl var. Ama gördük ki; peygamberler arasında fetret devirleri var. Peygambersiz geçen devreler var. Ama bu devrelerde de kavim resûlleri yaşıyorlar. Çünkü bütün insanlara tebliğ, Allahû Tealâ’nın zaruri bir hizmeti.

İsrâ-15’te Allahû Tealâ; “Biz bir resûl göndermedikçe hiçbir kavme azap etmeyiz.” diyor.

17/İSRÂ-15: Menihtedâ fe innemâ yehtedî li nefsihî, ve men dalle fe innemâ yadıllu aleyhâ, ve lâ teziru vâziratun vizra uhrâ, ve mâ kunnâ muazzibîne hattâ neb’ase resûlâ(resûlen).

Ra’d-7’de; “Sen sadece bir uyarıcısın. Bütün kavimler için hidayetçi vardır.” diyor Allahû Tealâ. Hidayetçi resûller.

13/RA'D-7: Ve yekûlullezîne keferû lev lâ unzile aleyhi âyetun min rabbihî, innemâ ente munzirun ve li kulli kavmin hâd(hâdin).

Allahû Tealâ, cinlere cin resûller, meleklere melek resûller göndermiş. İnsanlara da melek resûller göndermiş. Ama cinlerden ve meleklerden peygamber oluşturmuyor. Ne cinlerden peygamber var, ne meleklerden. Peygamberler (nebîler), sadece biz insanlara has.

En’âm-130’da Allahû Tealâ diyor ki:

6/EN'ÂM-130: Yâ ma’şerel cinni vel insi e lem ye’tikum rusulun minkum yakussûne aleykum âyâtî ve yunzirûnekum likâe yevmikum hâzâ, kâlû şehidnâ alâ enfusinâ ve garrathumul hayâtud dunyâ ve şehidû alâ enfusihim ennehum kânû kâfirîn(kâfirîne).

Ey insan ve cin topluluğu! Size âyetlerimi anlatan ve bugününüze ulaşacağınız konusunda sizi uyaran içinizden resûller (elçiler) gelmedi mi? “Kendi nefslerimize şahit olduk.” dediler. Dünya hayatı onları aldattı. Ve kendilerinin kâfir olduğuna, kendileri şahit oldular.

“Ey insan ve cin topluluğu! Size âyetlerimi anlatan ve bugününüze ulaşacağınız konusunda sizi uyaran, içinizden resûller gelmedi mi?” İnsan ve cin topluluğuna söylüyor. İkisinin de içinden resûller geldiğini söylüyor.

Hacc-75’te; “Allah, meleklerden ve insanlardan resûller seçer.” diyor.

22/HACC-75: Allâhu yastafî minel melâiketi rusulen ve minen nâsi, innallâhe semîun basîr(basîrun).

Allah, meleklerden ve insanlardan resûller seçer. Muhakkak ki Allah, en iyi işitendir, en iyi görendir.

Nitekim meleklerden de resûller seçiyor. Nitekim Hz. İbrâhîm’e, Hz. Lût’a melekler geliyor. Melek resûller geliyor.

Ve Allahû Tealâ diyor ki; “Resûller hangi kavimlerden çıkmışsa, hangi kavimlerden bir resûl tayin edilmişse, o kavmin lisanı ile tayin edilir.”

Îbrâhîm Suresinin 4. âyet-i kerimesi:

14/İBRÂHÎM-4: Ve mâ erselnâ min resûlin illâ bi lisâni kavmihî li yubeyyine lehum, fe yudillullâhu men yeşâu ve yehdî men yeşâu, ve huvel azîzul hakîm(hakîmu).

Hiçbir resûlümüz yoktur ki; Biz, onu kendi kavminin lisanıyla göndermiş olmayalım. Onlara (kendi lisanlarıyla) beyan etsin (açıklasın) diye. Öyleyse Allah, dilediğini (Allah’a ulaşmayı dilemeyenleri) dalâlette bırakır. Dilediğini (Allah’a ulaşmayı dileyenleri) hidayete erdirir. Ve O, Azîz’dir, Hikmet Sahibi’dir.

“Hiçbir resûlümüz yoktur ki; Biz onu kendi kavminin lisanıyla göndermiş olmayalım.”

Neden? Kendi lisanıyla kavmine hitap etsin diye.

Öyleyse her devirde, her kavimde mutlaka onlara kendi lisanıyla hitap eden bir kavim resûlü olduğu kesin.

Sevgili kardeşlerim, bu konu son derece önemli. Onun için bu açıklamaları sonuna kadar yapacağız ve bu, bir ibret vesikası olacak, bu konuşmamız.

Ve Allahû Tealâ diyor ki; nebî resûllerin görevi 5’tir, velî resûllerin görevi 4’tür. 4 görev, 5 görev. Nebî resûllerin görevi nedir?

1- Allah’ın âyetlerini okumak,

2- Onların nefslerini tezkiye etmek,

3- Onlara kitap öğretmek,

4- Onlara hikmet öğretmek,

5- Ve onlara hikmetin de ötesinde bilmedikleri şeyleri öğretmek.

Bakara-151, diyor ki Allahû Tealâ:

2/BAKARA-151: Kemâ erselnâ fîkum resûlen minkum yetlû aleykum âyâtinâ ve yuzekkîkum ve yuallimukumul kitâbe vel hikmete ve yuallimukum mâ lem tekûnû ta’lemûn(ta’lemûne).

Nitekim size, aranızda (görev yapmak üzere), sizden (kendinizden) bir Resûl (Peygamber) gönderdik ki, âyetlerimizi size tilâvet etsin (okuyup açıklasın) ve sizi (nefsinizi) tezkiye (ve tasfiye) etsin, size Kitap’ı (Kurânı Kerim’i) ve hikmeti öğretsin ve (hikmetin de ötesinde) bilmediğiniz şeyleri öğretsin.

Tıpkı bundan evvelki âyette olduğu gibi, “Size de sizlerin arasından bir peygamber resûl gönderdik.” diyor Allahû Tealâ, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’den bahsediyor.

1- Size Allah’ın âyetlerini okusun diye,

2- Sizin nefsinizi tezkiye etsin diye,

3- Size Kitap öğretsin diye,

4- Size hikmet öğretsin diye,

5- Hikmetin ötesinde bilmediğiniz şeyleri öğretsin diye.

Cumâ-2’de Allahû Tealâ buyuruyor ki:

62/CUMA-2: Huvellezî bease fîl ummiyyîne resûlen minhum yetlû aleyhim âyâtihî ve yuzekkîhim ve yuallimuhumul kitâbe vel hikmete, ve in kânû min kablu le fî dalâlin mubîn(mubînin).

Ümmîler arasında, kendilerinden bir resûl beas eden (görevlendiren) O’dur. Onlara, O’nun (Allah’ın) âyetlerini okur, onları tezkiye eder (nefslerini temizler), onlara Kitab’ı (Kur’ân-ı Kerim’i) ve hikmeti öğretir. Ve daha önce (Allah'a ulaşmayı dilemeden evvel) elbette onlar, sadece açık bir dalâlet içinde idiler.

“Onlara, onların içinde, Allah’ın âyetlerini okusun, onları tezkiye etsin ve onlara kitap ve hikmeti öğretsin diye, ümmîler için onların aralarından resûl beas eden O Allah’tır.”

O kavmin içinde olanlardan birini;

*Allah’ın âyetlerini okusun; 1

*Onları tezkiye etsin; 2.

*Kitap öğretsin; 3.

*Hikmet öğretsin; 4.

Bu bir kavim resûlü, 4 görev. Ama peygamber resûller için 5 tane görev var. Öyleyse Allahû Tealâ’nın bu istikamette söylediği şeyler, her biri ayrı ayrı bir hüküm. Bütün nebî resûller mutlaka tasarruf rızasına ulaşmışlardır. Velî resûllerdense sadece huzur namazının imamlığına tayin edilenler, sadece onlar tasarruf rızasına ulaşmışlardır.

Âli İmrân-179’da Allahû Tealâ diyor ki:

3/ÂLİ İMRÂN-179: Mâ kânallâhu li yezerel mu’minîne alâ mâ entum aleyhi hattâ yemîzel habîse minet tayyib(tayyibi), ve mâ kânallâhu li yutliakum alâl gaybi ve lâkinnallâhe yectebî min rusulihî men yeşâu fe âminû billâhi ve rusulihî, ve in tu’minû ve tettekû fe lekum ecrun azîm(azîmun).

Allah, habis olanı (kötüyü), temiz olandan (mü'min olanı, mü'min gözükenden) ayırıncaya kadar mü'minleri, sizin bulunduğunuz hâl üzere (mü'min olanla mü'min gözükenin bir arada olduğu bir durumda) terk edecek değildir. Ve Allah sizi gayba muttali edecek (gaybı bildirecek) değildir. Ve lâkin Allah, resûllerinden dilediği kimseyi seçer (gaybı o resûlüne bildirir). O halde, Allah'a ve O'nun resûllerine îmân edin. Ve eğer âmenû olur ve takva sahibi olursanız, o zaman sizin için "Büyük Ecir" vardır.

“Allah, resûllerinden dilediği kimseyi seçer. Allah, sizi gaybden haberdar edecek değildir. Fakat Allah, resûllerinden dilediği kimseyi seçer, yani ona tasarruf rızasına ulaşmış olan, huzur namazının imamı olan resûle, gaybden haberler verir.”

Bu resûl, peygamber değildir. Ama tasarruf rızasına ulaşmıştır. Cinn-26 ve 27’de de Allahû Tealâ aynı şeyi söylüyor:

72/CİNN-26: Âlimul gaybi fe lâ yuzhiru alâ gaybihî ehadâ(ehaden).

O (Allah), gaybı bilendir. Fakat O, gaybını hiç kimseye izhar etmez (açıklamaz).

72/CİNN-27: İllâ menirtedâ min resûlin fe innehu yesluku min beyni yedeyhi ve min halfihî rasadâ(rasaden).

Resûllerden razı oldukları (tasarruf rızasına ulaşmış olanları) hariç! O taktirde, muhakkak ki O (Allah), onların önünden ve arkasından gözetenler sevkeder ki,

“Gaybı bilen Allah, gaybı kimseye açıklamaz, ancak resûllerden rızaya ulaşanlar müstesna.”

Her ikisinde de aynı şeyi söylüyor Allahû Tealâ.

Öyleyse sevgili kardeşlerim, bunların her birisi ayrı bir ayrım. Ve Allahû Tealâ nebîleri ve nebî olan resûlleri, peygamberleri ve velî resûlleri, yani peygamber olmayan resûlleri, Enbiyâ-73’te ve Secde-24’de ayırıyor birbirinden.

Diyor ki Enbiyâ-73’de:

21/ENBİYÂ-73: Ve cealnâhum eimmeten yehdûne bi emrinâ ve evhaynâ ileyhim fi’lel hayrâti ve ikâmes salâti ve îtâez zekâti, ve kânû lenâ âbidîn(âbidîne).

Ve onları, emrimizle hidayete erdiren (ölmeden önce ruhları Allah’a ulaştıran) imamlar kıldık. Ve onlara, hayırlar işlemeyi, namaz kılmayı ve zekât vermeyi vahyettik. Ve onlar, Bize kul oldular.

“Onları emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık.” “Onları” diyor. “ve cealnâhum: Ve onları hidayete erdiren imamlar kıldık.” diyor.

Enbiyâ-72’de peygamberlerden bahsediyor. Peygamber ismini vermiş. 73’te de; “Onları emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık.” diyor.

21/ENBİYÂ-72: Ve vehebnâ lehu ishâk(ishâka), ve ya’kûbe nâfileten, ve kullen cealnâ sâlihîn(sâlihîne).

Ve ona, İshak (A.S)’ı ve nafileten (ilâveten) Yâkub (A.S)’ı vehbî (armağan) olarak verdik. Ve hepsini salihler kıldık.

Ama Secde Suresinin 24. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ; “ve cealnâ minhum eimmeten: Onlardan imamlar kıldık.” Onları imamlar kıldık değil. ve cealnâhum eimmeten değil, “ve cealna minhum eimmeten: Onlardan (onların bir kısmından) imamlar tayin ettik. Geri kalanlarını imam yapmadık.” diyor.

32/SECDE-24: Ve cealnâ minhum eimmeten yehdûne bi emrinâ lemmâ saberû ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn(yûkınûne).

Ve onlardan, emrimizle hidayete erdiren imamlar kıldık, sabır sahibi oldukları ve âyetlerimize (Hakk’ul yakîn seviyesinde) yakîn hasıl etmiş oldukları için.

Yani anlaşılıyor ki sadece bir kişi devrin imamlığına tayin edilmiş. Sonuç da çok açık:

yehdûne bi emrinâ: Emrimizle hidayete erdirsin diye.

ve lemmâ saberû ve kânû bi âyâtinâ yûkınûn: Sabrın sahibi olduğu için ve âyetlerimize yakîn hâsıl ettiği için.”

İşte Enbiyâ Suresinin 73. âyet-i kerimesinde Allahû Tealâ, peygamberleri imamlığa tayin ettiğini söylüyor. Hidayete erdiren imamlar kıldığını söylüyor. Bunlar peygamberler. Ama Secde-24’de: “Onlardan imamlar kıldık.” diyor. “Peygamber olmayan resûlleri Allahû Tealâ imam tayin ettiğini söylüyor.

Öyleyse huzur namazının imamlığında da aslında aslî mevki, asaleten tayin edilenler huzur namazının imamlığına, peygamberlerdir. Ama bu devirde peygamber olmadığı için huzur namazının imamlığı da bir velî resûl tarafından gerçekleştiriliyor. Bu devirde o görev bizdedir.

Ve yeni bir ayrım, bütün nebîlere Allahû Tealâ şeriat kitapları indirmiştir. Oysa nebî olmayan resûllerin sadece bir kısmına sohbet niteliğinde kitaplar indirilmiştir. Allahû Tealâ’nın bize yazdırdığı Risalet Nurları da bir sohbet kitabıdır. Asla bir hüküm ihtiva etmemektedir. Emredici bir hükme sahip değildir.

Âli İmrân-81’de Allahû Tealâ diyor ki:

3/ÂLİ İMRÂN-81: Ve iz ehazallâhu mîsâkan nebiyyîne lemâ âteytukum min kitâbin ve hikmetin summe câekum resûlun musaddikun limâ meakum le tu’minunne bihî ve le tansurunnehu, kâle e akrartum ve ehaztum alâ zâlikum ısrî, kâlû akrarnâ, kâle feşhedû ve ene meakum mineş şâhidîn(şâhidîne).

Ve Allah, nebilerden, “Size kitap ve hikmet verdim. Sonra size, beraberinizde olanı (Allah'ın size verdiği kitapları) tasdik eden bir Resûl geldiği zaman, O'na mutlaka îmân edeceksiniz ve O'na mutlaka yardım edeceksiniz” diye misak aldığı zaman, “İkrar ettiniz mi (kabul ettiniz mi?) ve bu ağır (ahdimi) üzerinize aldınız mı?” diye buyurdu. (Onlar da): “İkrar ettik (kabul ettik)” dediler. (Allahû Teâlâ): “Öyleyse şahit olun ve Ben sizinle beraber şahitlerdenim.” buyurdu.

“Ey nebîler! Size kitap verdik ve hikmet verdik.”

Bu nebîlerine Allahû Tealâ kitap vermiş ve hikmet vermiş. Açık bir şekilde “nebîler” diyor. Onlara verdiği, hükmetsinler diye şeriat kitabı.

Şimdi Ra’d Suresinin 38. âyet-i kerimesine bakıyoruz:

13/RA'D-38: Ve lekad erselnâ rusulen min kablike ve cealnâ lehum ezvâcen ve zurriyyeten, ve mâ kâne li resûlin en ye’tiye bi âyetin illâ bi iznillâh(iznillâhi), li kulli ecelin kitâb(kitâbun).

Andolsun, senden önce de resûller gönderdik. Onlara da eşler ve zürriyyet (çocuklar) kıldık. Bir resûl için, Allah’ın izni olmaksızın bir âyet getirmesi olmaz (mümkün değildir). Her zamanın, bir kitabı vardır.

“Bir resûl için Allah’ın izni olmaksızın bir âyet getirmesi olmaz, mümkün değildir.” diyor “Her zamanın bir kitabı vardır.”

Resûllerden dilediğine Allahû Tealâ sohbet kitabı yazdırır. Dilerse âyetli olarak yazdırır. Ama o, bir şeriat kitabı olmaz. Hüküm ifade etmez. Bu devirde Ra’d Suresinin 38. âyet-i kerimesine göre de Allahû Tealâ bize bir kitap yazdırmıştır. Ama bu kitap, bir şeriat kitabı değildir, emredici bir hüviyeti yoktur. Ama Allah’ın izniyle indirildiği, bizim anlayamadığımız başlangıçta, oydu; Neden Allahû Tealâ bunu yazdırdı diye. “bi iznillahi tealâ indirilmiştir.” diyor. Sonra da “Allah’ın izniyle indirilmiştir.” diyor.

7/A'RÂF-175: Vetlu aleyhim nebeellezî âteynâhu âyâtinâ fenseleha minhâ fe etbeahuş şeytânu fe kâne minel gâvîn(gâvîne).

Onlara, âyetlerimizi verdiğimiz kimsenin haberini oku (anlat). Sonra o, ondan (âyetlerden) ayrıldı, artık şeytan onu kendisine tâbî kıldı. Ve böylece o zarar görenlerden (azgınlardan) oldu.

“Onlara âyetlerimiz verdiğimiz kimsenin haberini oku. Sonra o ondan, âyetlerden ayrıldı, artık şeytan onu kendisine tâbî kıldı. Ve böylece o azgınlardan oldu.”

Ve Allahû Tealâ o kitapta âyetler yazdırdı bize ve Allahû Tealâ’nın âyetlerle verdiği, peygamber olmayanlara âyetler verdiği âyet-i kerimede, A’râf-175’te kesinleşiyor.

Sevgili kardeşlerim, işte risalet ve nübüvvet müessesesi şöyle sonuçlanıyor:

*Nebîler, kendilerine kitap verilen peygamberlerdir.

*Nebî olmayan resûller, peygamber değillerdir, ama resûldürler.

Ve bütün zamanlarda, bütün kavimlerde mutlaka Allah’ın bir resûlü vazifelidir. Şu anda da dünyadaki bütün kavimlerde bir resûl görev yapmaktadır.

Allah razı olsun.

Gemlik’ten Perihan Aykaç, sevgili ablamız.

SORU: Esselâmu aleykum ve rahmetullâhi ve berekâtuhu, gözümüzün nuru, gönlümüzün sultanı, Allah’ın ve kulların en çok sevdiği en sevgili, Allah sizi başımızdan eksik etmesin inşaallah. İzninizle bir sualim olacaktı. Bugün hidayet ve Sıratı Mustakîm dendiğinde ikisine de “doğru yol” denip geçiliyor. Bizlere Kur’ân ışığında, hidayet ve Sıratı Mustakîm kavramlarını açıklar mısınız? Sizi çok seviyoruz Allah razı olsun demiş ablamız.

CEVAP: Allah razı olsun abla, sevgili ablacığım.

Hidayet, insan ruhunun Allah’a ulaşması mânâsını tazammun ediyor. Allahû Tealâ buyuruyor, Âli İmrân-73:

3/ÂLİ İMRÂN-73: Ve lâ tu’minû illâ li men tebia dînekum, kul innel hudâ hudallâhi en yu’tâ ehadun misle mâ ûtîtum ev yuhâccûkum inde rabbikum, kul innel fadla bi yedillâh(yedillâhi), yu’tîhi men yeşâu, vallâhu vâsiun alîm(alîmun).

Ve (Ehli Kitap): “Sizin dîninize tâbî olandan başkasına inanmayın.” (dediler). (Habibim onlara) De ki: “Muhakkak ki hidayet Allah'a ulaşmaktır. (İnsanın ruhunun ölmeden önce Allah’a ulaşmasıdır.) Size verilenin bir benzerinin, bir başkasına verilmesidir.” Yoksa onlar, Rabbiniz'in huzurunda, sizinle çekişiyorlar mı? (Onlara) De ki: “Muhakkak ki fazl Allah’ın elindedir. Onu dilediğine verir.” Ve Allah, Vâsi’dir (ilmi geniştir, herşeyi kapsar), Alîm'dir (en iyi bilendir).

“innel hudâ hudallâh”

inne: Muhakkak ki.

el hudâ: Hidayet.

hudallâh: Allah’a ulaşmaktır.

Bakara-120’de Allahû Tealâ şöyle söylüyor:

2/BAKARA-120: Ve len terdâ ankel yahûdu ve len nasârâ hattâ tettebia milletehum kul inne hudâllâhi huvel hudâ ve le initteba’te ehvâehum ba’dellezî câeke minel ilmi, mâ leke minallâhi min veliyyin ve lâ nasîr(nasîrin).

Ve sen onların dînine tâbî olmadıkça (uymadıkça) ne yahudiler ve ne de hristiyanlar senden asla razı olmazlar. De ki: “Muhakkak ki Allah’a ulaşmak (Allah’ın Kendisine ulaştırması) işte o, hidayettir.”. Sana gelen ilimden sonra eğer gerçekten onların hevalarına uyarsan, senin için Allah’tan bir dost ve bir yardımcı yoktur.

“inne hudâllâhi huvel hudâ.”

inne: Muhakkak ki.

hudallâhi: Allah’a ulaşmak.

huve: İşte o.

el hudâ: Hidayettir.

“İşte o hidayettir.” Neymiş? Allah’a ulaşmak hidayetmiş.

Sevgili kardeşlerim, ne Allah’a ulaşacak? Ruhumuz. Allahû Tealâ Secde Suresinin 9. âyet-i kerimesinde diyor ki:

32/SECDE-9: Summe sevvâhu ve nefeha fîhi min rûhihî ve ceale lekumus sem’a vel ebsâre vel efidete, kalîlen mâ teşkurûn(teşkurûne).

Sonra (Allah), onu dizayn etti ve onun içine (vechin, fizik vücudun içine) ruhundan üfürdü ve sizler için sem’î (işitme hassası), basar (görme hassası) ve fuad (idrak etme hassası) kıldı. Ne kadar az şükrediyorsunuz.

“Biz, insana ruhumuzdan üfürdük. Sonra ona fuadler verdik, (işitme, görme ve idrak etme hassalarını verdik).” diyor.

Üfürülen bir ruhumuz var. Sonra Allahû Tealâ, fizik vücudumuzu halk etmiş, yaratmış. Nefsimizi ise sevva etmiş. Üç ayrı âyet-i kerimede bunları söylüyor.

Öyleyse hidayet nedir? Hidayet, Allah’a ulaşmaktır. Ama bir kısım insanlar, “innel hudâ”dan sonra gelen” “hudallâh” kelimesini; Allah’a ulaşmaktır’ı “Allah’ın ulaştırmasıdır.” şeklinde tercüme etmişler. Olabilir, böyle olduğunu düşünelim. Netice gene değişmez. Çünkü Allah’a ulaştırmasıdır deyince, nereye ulaştırmasıdır hidayet? Cevap veriyoruz; Allah'ın Zat'ına ulaştırmasıdır. Çünkü konunun başlangıcı, Allah’a ulaşmayı dilemek. Yani Rûm Suresinin 31. âyet-i kerimesinde geçen “munîbîne” kelimesi “munîb olmak” Allah’a yönelmek ve Allah’a yönelen kişinin, Allahû Tealâ tarafından Kendisine ulaştırılacağı ifade ediliyor.

İşte; “allâhu yectebî ileyhi men yeşâu ve yehdî ileyhi men yunîb.” Allahû Tealâ diyor ki:

“Allah, dilediğini Kendisine seçer ve o seçtiklerinden kim Allah’a yönelirse (Allah’a ulaşmayı dilerse) onu Kendisine ulaştırır, Allah’a kim münîb olursa onu.

“Öyleyse Allah’ın ulaştırmasıdır.” dediklerini kabul edelim. Nereye sualini soracağız, nereye ulaştırmasıdır? Bu ifade kesin, “Münîb olanı Allahû Tealâ Kendisine ulaştırır.” diyor. Öyleyse Allah’a ulaşmayı dileyen kişiyi Allah’a ulaştırdığı yer, Kendi Zat’ıdır. İster “Allah’ın ulaştırmasıdır” desinler, ısrar etsinler o konuda, tamam, isterse “Allah’a ulaşmaktır” şeklinde dizayn edelim, netice değişmez. Her ikisinde de mutlaka Allah’a ulaşmak söz konusu.

Hidayet, insan ruhunun o kişi hayattayken Allah’a ulaşmasıdır. Ve 7 tane hidayet söz konusu. Allah’a ulaşmayı dilediğimiz zaman, birinci hidayetteyiz. Mürşidimize ulaşıp tâbî olduğumuz zaman, 14. basamak. 3. basamakta Allah’a ulaşmayı dileriz, 14. basamakta mürşidimize ulaşırız. Tâbiîyetimizi gerçekleştiririz. Ruhumuz vücudumuzu terk eder, Allah’a doğru yola çıkar. 21. basamakta nefsimizi tezkiye ederiz. Zikir, nefs tezkiyesini gerçekleştirir. Nefsimizin kalbinde %51 nurlar oluştuğu zaman, ruhumuzun ulaşacağı makam, Allah'ın Zat'ı olacaktır. Allah'ın Zat'ında ruhumuz ifna olacaktır, yok olacaktır. İşte hedef bu. Bu da üçüncü hidayettir. Bu üç hidayetin üçü de Allahû Tealâ tarafından garanti edilmiştir. Kim Allah’a ulaşmayı dilerse, Allah, onu mutlaka Kendisine ulaştıracaktır. İşte söylediğimiz olay net olarak bunu ifade ediyor. Âyet-i kerime açıkça söylüyor:

innel hudâ hudallâh: Muhakkak ki hidayet, Allah’a ulaşmaktır.

Allah’a ulaşmayı dileyen kişiyi, Allah’a mülâki olmayı dileyen kişiyi, Allah’a münîb olan kişiyi, Allah mutlaka Kendisine ulaştırıyor.

Sıratı Mustakîm nedir? Sırat, yol demek. Mustakîm, istikamet üzere olan yol demek. Sıratı Mustakîm, nereye istikametlenmiş bir yoldur? Allahû Tealâ Hicr Suresinde bunu söylüyor:

15/HİCR-41: Kâle hâzâ sırâtun aleyye mustekîm(mustekîmun).

Allahû Tealâ şöyle buyurdu: “İşte bu, Bana yönlendirilmiş (Bana ulaştıran) yoldur.”

“sırâtun aleyye mustekîm: Bana istikametlenmiş yol.” diyor.

Şimdi insanlara hidayeti soruyoruz, özellikle hidayet nedir diye, bize “doğru yol” diyorlar. Şu insan ruhunun ölmeden evvel Allah’a ulaşmasını ortadan kaldırmaya çalışan bir sürü insan, bir sürü dîn adamı açıklamalar getirmişler, Kur’ân-ı Kerim’e ve hidayeti gizlemeye çalışmışlar. Şimdi onlara sorduğumuz zaman, hidayet nedir diyoruz, “doğru yol” diyorlar. Hemen ikinci suali getiriyoruz; “Sıratı Mustakîm nedir?” Ona da “doğru yol” demek mecburiyetindeler. Çünkü gerçekten sırat, yol demek, mustakîm; istikamet üzere, onu kullanmıyorlar, doğru kelimesini kullanıyorlar. Yani daha başlangıçta bir hile yapıldığı açık. Sıratı Mustakîm, istikamet üzere olan yol. Nereye? Allah’a.

Nisâ Suresinin 175. âyet-i kerimesinde diyor ki Allahû Tealâ:

4/NİSÂ-175: Fe emmâllezîne âmenû billâhi va’tesamû bihî fe se yudhıluhum fî rahmetin minhu ve fadlın ve yehdîhim ileyhi sırâtan mustekîmâ (mustekîmen).

“Kim Bize ulaşmayı ve sarılmayı, yani ruhunu Bize ulaştırıp da Bizde ruhunu yok etmeyi kim dilerse, Biz onları rahmetimizin ve fazlımızın içine koyarız ve onları Kendimize ulaştırırız.”

Ne demek rahmetimizin ve fazlımızın içine koyarız? Onlar, zikir yaparlar ve Allah’ın rahmetiyle fazlı gelir. %2 rahmet, geri kalan %49 fazl olmak üzere nefsinin kalbi o kişinin nurlarla dolar ve ruhu Allah’a ulaşır. İşte “Biz onları rahmetimizin ve fazlımızın içine koyarız. Biz onları Bize ulaştıran Sıratı Mustakîm’e ulaştırırız.” diyor.

Sıratı Mustakîm, Allah’a ulaştıran yol. Doğru yol tabiriyle, Allah’a ulaşmayı, insan ruhunun ölmeden evvel Allah’a ulaşmasını yok etmeye çalışmışlar. Ama tabii Kur’ân aynen duruyor. 14 asır evvel nasıl yazdırıldıysa, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e nasıl indirildiyse, Kur’ân indirildi. Bugün de Kur’ân-ı Kerim, bütün standartları aynen koruyor. Hiç kimse aksini iddia edemez sevgili kardeşlerim. Ve Kur’ân hakikatlerini yazdıkları açıklamalarla yok etmeye çalışanların bütün foyaları artık meydana çıkmıştır.

Piyasadaki mevcut 22 Kur’ân-ı Kerim’in hepsini aldık. Hepsindeki hidayet kavramlarını teker teker yazdık. Sonra da Allah’ın bize öğrettiğini yazdık. O Risalet Nurları’nı alırsanız, zaten onun içinde o kitapta var, veya tek başına o kitabı alırsanız, gizlenerek, saptırılarak hidayetin gizlenmesi olayını anlatan kitapta sadece âyetler var. Hidayet kelimesi geçen veya hidayeti mânâ itibariyle içeren bütün âyetleri aldık. Hepsinde hidayetin nasıl gizlendiğini ibretle orada göreceksiniz. İnsanlığın başına örülmüş en büyük çorap, dîn âlimlerinin Allah’ın hidayetini gizlemeleridir. Zamanımızda da ne yazık ki insanlar hakikatleri bilmiyorlar.

Sevgili kardeşlerim, özellikle resûl ve nebî konusunda sizlere ulaştırmak üzere biz 9-10 sayfalık bir yazı gönderdik oraya. İnşaallah bu konuyu merak edenlere belki konferanstan sonraki günlerde ama bu yazı mutlaka herkesin elinde bulunsun da âyetlerin hepsini görebilsin diye inşaallah verilecektir. O zaman her incelemek isteyen kişi, bu âyetleri resûl ve nebî kavramlarındaki âyetleri net olarak görecektir. 9-10 sayfalık bir ifade, fakat sadece âyetlerden oluşuyor.

Öyleyse Sıratı Mustakîm, Allah’a ulaştıran yolun adıdır. Hidayetse, insan ruhunun Allah’a ulaşması. Bir insan, Allah’a ulaşmayı diler. Bundan 14 asır evvel hidayetin 7 safhası ne olmuş, nasıl olmuş, gelin beraberce görelim.

Birinci hidayet; Allah’a ulaşmayı dilemek, 28 basamaklık bir İslâm merdiveninden bahsediyoruz.

*1. basamak; olayları yaşamak. Cehenneme gidenler de cennete gidenler de yaşar.

*2. basamak; Allahû Tealâ tarafından seçilmek. İnsanların %90’dan fazlası seçilir. Sadece kendi Allah’a ulaşmayı dilemeyip de başka insanları da Allah’ın yolundan ayıranlar, onlar seçilmezler.
*3. basamağa ise sadece Allah’a ulaşmayı dileyenler ulaşır; 3. basamak. Kim Allah’a ulaşmayı dilerse, Allah onları 3. basamağa ulaştırır ki onlar, Allah’ın cennetinin 1. katına ehil olmuşlardır.

Sonra ne olur? Sonra Allah, Rahîm esmasıyla tecelli eder ve bu tecellinin neticesinde o kişinin irşad makamını irşad makamı olarak görmeyen gözleri, irşad makamını öyle görmeye başlar. Onun söylediklerinin irşada müteallik kesimini işitmeyen kulakları, onları işitmeye başlar. Görme hassası ve işitme hassası da açılır kişinin. Kalbinin mührü açılır. Kalbindeki idraki önleyen ekinnet alınır, o kişinin kalbine ihbat konulur Allahû Tealâ tarafından. Ve bunlar yapılırken o kişiye furkânlar verilir. 7 furkân verilir, bu 7 tane faktörün her biri için. Her bir furkanda, o kişinin günahlarından 7’de 1’i örtülür. Örtülünce ne olur? O kişinin bütün günahları örtülür, Enfâl Suresinin 29. âyet-i kerimesi gereğince:

8/ENFÂL-29: Yâ eyyuhâllezîne âmenû in tettekullâhe yec’al lekum furkânen ve yukeffir ankum seyyiâtikum ve yagfir lekum, vallâhu zul fadlil azîm(azîmi).

Ve bunlar yapılırken kişi, merdivenleri birer birer çıkmış olur. Burası 7. basamaktır.

8. basamakta; Allah o kişinin kalbine ulaşır.

9. basamakta o kişinin göğsü yarılır. Göğsünden kalbine bir nur yolu açılır.

10. basamakta kişi zikir yapar, Allah’ın katından gelen rahmetle fazl kişinin göğsüne gelir.

O yarıktan geçerek kalbe ulaşır ve kalbe rahmet nuru girmeye başlar. Burası 11. basamak.

Bu nurlar %2’yi bulduğu zaman kişi 12. basamaktadır. Huşû sahibi olur. ve huşû sahibi olan kişiye Allahû Tealâ mürşidini sorma hakkı veriyor.

Mürşid farz mıdır? Allahû Tealâ Mâide Suresinin 35. âyet-i kerimesinde diyor ki:

5/MÂİDE-35: Yâ eyyuhâllezîne âmenûttekûllâhe vebtegû ileyhil vesîlete ve câhidû fî sebîlihi leallekum tuflihûn(tuflihûne).

Ey âmenû olanlar (Allah’a ulaşmayı, teslim olmayı dileyenler); Allah’a karşı takva sahibi olun ve O’na ulaştıracak vesileyi isteyin. Ve O’nun yolunda cihad edin. Umulur ki böylece siz felâha erersiniz.

yâ eyyuhâllezîne âmenûttekûllâhe vebtegû ileyhil vesîlete: Ey âmenû olanlar (Allah’a ulaşmayı dileyenler)! Bir defa daha âmenû olun, bir defa daha takva sahibi olun (ikinci takvanın sahibi olun), Allah’a sizi ulaştıracak olan kişiyi, ulaştırmaya vesile olacak olan kişiyi Allah’tan isteyin.”

Bu isteği hacet namazı ile yapacak kişi, isteyecek Allahû Tealâ’dan. Eğer Allah’a ulaşmayı dilemişse, mutlaka Allahû Tealâ ona mürşidini gösterir. Gösterirse ne olur? Bu kişi Allah’tan 7 tane ni’met alır:

1- Devrin imamı ruhu, kişinin başının üzerine gelir, yerleşir.

2- O kişinin kalbine îmân yazılır.

3- Kişinin bütün günahları örtülmüştü, burada sevaba çevrilir.

4- O kişi nefs tezkiyesine başlar. Allah’ın katından gelen rahmetle fazl ve rahmetle salâvât nurları o kişinin kalbine ulaşır. Allahû Tealâ kalbinin içine îmân kelimesini yazmıştır. Bu kelime (îmân kelimesi) bir manyetik alan oluşturur. Allah’ın katından gelen nurlardan fazıllar, bu manyetik alanın zıddı kutba sahip olduğu için, oradan geçerken îmân kelimesine yapışırlar. Böylece kalp, fazılları toplamaya başlar ve kalbin içinde %7 fazl birikimi olduğu zaman, o kişinin vücudundan ayrılmış olan ruhu 1. gök katına ulaşır.

Ne zaman ayrılmıştı? Devrin imamı o kişinin başının üzerine geldiği zaman, Mü'min Suresinin 15. âyet-i kerimesine göre:

40/MU'MİN-15: Rafîud deracâti zul arş(arşi), yulkır rûha min emrihî alâ men yeşâu min ıbâdihî li yunzira yevmet telâk(telâkı).

Dereceleri yükselten ve arşın sahibi olan Allah, kullarından (Kendisine ulaştırmayı) dilediği kişinin (Allah’a ulaşmayı dilediği için Allah’ın da Kendisine ulaştırmak istediği kişinin) üzerine (başının üzerine) Allah’a ulaşma gününün geldiğini (o kişinin ruhuna) ihtar etmek için, emrinden (Allah’ın emrini tebliğ edecek) bir ruh (devrin imamının ruhunu) ulaştırır.

Diyor ki ona; “Senin Allah’a mülâki olma günün (yevm'et talâkın) geldi, vücudu terk et, Allah’a ulaş.”

Ruh, vücuttan ayrılır ve devrin imamının dergâhına ulaşır. Oradan da seyr-i sülûk adlı bir yolculukla katları birer birer çıkacaktır.

*%7 fazl birikimi; zemin kattan 1. kata çıkar kişinin ruhu. Burada sadece açıkta bir secde yapılır. *İkinci defa bir %7 nur birikimi; 2. gök katı, orada suvarılma havuzlarında ruhlar suvarılır.

*3. gök katında, iki katlı bir mescidde secde, üçüncü defa %7 fazl birikimi.

*Dördüncü defa %7 fazl birikiminde, 4. gök katına ulaşılır. Burası, Beyt-ül Makdes’in aslıdır. *Beşinci defa %7 nur birikimi; 5. katta Beyt-ül Haram’ın aslına ulaşır kişinin ruhu, diğerleriyle beraber.
*Sonra 6. katta sıbgatullah olma mahalline ulaşılır.

*7. gök katında 7 tane âlem geçildikten sonra Sidretül Münteha’ya ulaşır, ruhlardan her biri o 7 tane âlem geçerken, Kader Hücrelerinde, Ümmülkitap’ta, Kudret Denizi’nde, Makam-ı Mahmud’da, Divan-ı Salihîn’de ve Zikir Hücreleri’nde bir süre işlevlerden geçer ruh, Sidretül Münteha’ya ulaşır İndi İlâhi’de. Sidretül Münteha’ya ulaşan ruhlar, oradan Allah'ın Zat'ına yükselerek, Allah'ın Zat'ında yok olurlar. Bu müessese, seyr-i sülûktur, ruhun hidayete ermesidir.

Ne oldu?

*Kişi Allah’a ulaşmayı diledi 3. basamakta.

*14. basamakta üzerine farz olan gerçeği tamamladı, mürşidine ulaştı; 2. hidayet.

*Ve şimdi ruhu, Allah’a ulaştı, Allah'ın Zat'ında yok oldu; 3. hidayet.

Farz mı? Üçü de farz.

Mürşide ulaşmanın farziyetini demin söyledik; Mâide-35.

Ve ruhumuzun Allah’a ulaşması farz mı? Onu da başlangıçta söyledik; farz.

Şimdi bütün sahâbe mürşidlerine ulaşmışlar mı? Kâinatın en büyük mürşidine; Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e tâbî olmuşlar; Fetih-10:

48/FETİH-10: İnnellezîne yubâyiûneke innemâ yubâyiûnallâh(yubâyiûnallâhe), yedullâhi fevka eydîhim, fe men nekese fe innemâ yenkusu alâ nefsihî, ve men evfâ bi mâ âhede aleyhullâhe fe se yu’tîhi ecren azîmâ(azîmen).

Muhakkak ki onlar, sana tâbî oldukları zaman Allah’a tâbî olurlar. Onların ellerinin üzerinde (Allah senin bütün vücudunda tecelli ettiği için ellerinde de tecelli etmiş olduğundan) Allah’ın eli vardır. Bundan sonra kim (ahdini) bozarsa, o taktirde sadece kendi nefsi aleyhine bozar (Allah’a verdiği yeminleri, ahdleri yerine getirmediği için derecesini nakısa düşürür). Ve kim de Allah’a olan ahdlerine vefa ederse (yeminini, misakini ve ahdini yerine getirirse), o zaman ona en büyük mükâfat (ecir) verilecektir (cennet saadetine ve dünya saadetine erdirilecektir).

“Habîbim! Onlar sana tâbî oldukları zaman, onların ellerinin üzerinde Allah’ın eli vardı. Sana tâbî olmak, Allah’a tâbî olmak demektir.”

Sonra bu muhtevada bütün sahâbenin üzerlerine farz olan mürşide tâbî olduklarını görüyoruz. Ruhlarını Allah’a ulaştırmışlar mı? Kesin. Zumer Suresi, 18. âyet-i kerime:

39/ZUMER-18: Ellezîne yestemiûnel kavle fe yettebiûne ahsenehu, ulâikellezîne hedâhumullâhu ve ulâike hum ulûl elbâb(elbâbi).

Onlar, sözü işitirler, böylece onun ahsen olanına tâbî olurlar. İşte onlar, Allah’ın hidayete erdirdikleridir. Ve işte onlar; onlar ulûl’elbabtır (daimî zikrin sahipleri).

“Onlar sözü dinlerler, sözün ahsen olanına tâbî olurlar. Onlar hidayete erdiler.” Diyor Allahû Tealâ, Sonra da “Ulûl’elbâb oldular.” diyor Allahû Tealâ.

Bütün sahâbe hidayete ermişler, ruhlarını Allah’a ulaştırmışlar. Farz mı? Farz olduğunu söyledik, dört tane farz gösterdik. Öyleyse;

*Allah’a ulaşmayı dilemek farz, bütün sahâbe gerçekleştirmiş.

*Mürşide ulaşmak farz, bütün sahâbe Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e tâbî olmuş.

Burada bir şey ilave etmeden geçmemek lâzım. Bu tâbiiyet müessesesi, kimler tarafından, nasıl değiştirilmiş, onu anlamak pek mümkün olmuyor. İsimsiz bir şekilde yok etmişler tâbiiyeti. Ve sahâbe kimdir diyoruz; “Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i görenler” diyor. İyi ama onu görenlerin arasında şeytana tapanlar var, ateşe tapanlar var, Hristiyanlar var, Yahudiler var, bütün bu insanlar, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i gördüler diye sahâbe mi olmuşlar? O zaman cevap veremiyorlar.

Öyleyse kimdir sahâbe? Sahâbe, hayattayken Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e tâbî olanlardır. “Ben ve Bana tâbî olanlar” ifadesine dikkat edin. İşte Allahû Tealâ sahâbenin fizik vücutlarını Allah’a teslim ettiğini şöyle ifade ediyor Âli İmrân-20’de:

3/ÂLİ İMRÂN-20: Fe in hâccûke fe kul eslemtu vechiye lillâhi ve menittebeani, ve kul lillezîne ûtûl kitâbe vel ummiyyîne e eslemtum, fe in eslemû fe kadihtedev, ve in tevellev fe innemâ aleykel belâgu, vallâhu basîrun bil ibâd(ibâdi).

Bundan sonra eğer seninle tartışırlarsa o zaman onlara de ki: “Ben ve bana tâbi olanlar vechimizi (fizik vücudumuzu) Allah'a teslim ettik.” O kitab verilenlere ve ümmîlere: “Siz de vechinizi (fizik vücudunuzu) (Allah'a) teslim ettiniz mi?” de. Eğer teslim ettilerse, o taktirde, hidayete ermişlerdir. Ve eğer yüz çevirirlerse, o zaman sana düşen sadece tebliğdir. Ve Allah, kullarını en iyi görendir.

“Habîbim! Onlara de ki; ben ve bana tâbî olanlar, biz hepimiz vechimizi (fizik vücudumuzu) Allah’a teslim ettik.”

Ne diyor Allahû Tealâ? Peygamber Efendimiz (S.A.V)’e ne dedirtiyor?

“Habîbim! Onlara de ki; ben ve bana tâbî olanlar…”

Sahâbe, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’i görenler değildir, görenlerden ona tâbî olanlar sahâbedir. Ötekiler münâfıktır. Onlar da görmüşler. Ama onlara sahâbe kimse diyemez. Münâfıklara kimse sahâbe diyemez.

Öyleyse bu ruhun Allah’a ulaşması, 3. hidayet. Bütün sahâbe gerçekleştirmişler. Sonra bu kişi zikrini artırır, beka makamının sahibi olur. Zikri günün yarısını geçer, zühd makamının sahibi olur. Nefsinin kalbindeki nurlar %71’e ulaşmıştır bu noktada. 81’e ulaştığı zaman o kişi fizik vücudunu Allah’a teslim eder. Üzerimize farz mı? Farz. Allahû Tealâ diyor ki:

36/YÂSÎN-60: E lem a’had ileykum yâ benî âdeme en lâ ta’budûş şeytân(şeytâne), innehu lekum aduvvun mubîn(mubinun).

Ey Âdemoğulları! Ben, sizlerden şeytana kul olmayacağınıza dair ahd almadım mı? Muhakkak ki o (şeytan), size apaçık bir düşmandır.

36/YÂSÎN-61: Ve eni’budûnî, hâzâ sırâtun mustekîm(mustekîmun).

Ve Ben, sizden Bana kul olmanıza (dair ahd almadım mı?) Bu da Sıratı Mustakîm (üzerinde bulunmak)tır.

“Ey Âdemoğulları! Sizlerden ahd almadım mı? (Âdemoğulları, fizik vücutlarımız. Âdem (A.S)'ın sulbünden gelen fizik vücutlarımız) Ben sizden ahd almadım mı şeytana kul olmayacaksınız diye? Çünkü şeytan size apaçık düşmandır. Ve ben, sizden Bana kul olacaksınız diye ahd almadım mı?”

İşte fizik vücudun Allah’a teslimi, fizik vücudun Allah’a gerçek anlamda kul olmasıdır. Üzerimize farz. Bu âyet-i kerime gereğince ve Âli İmrân Suresinin 20. âyet-i kerimesi anlatıyor ki bütün sahâbe fizik vücutlarını Allah’a teslim etmişler. Daha ötesi, daimî zikre ulaşmak.

Daimî zikre ulaşan kişi;

1- Daimî zikrin sahibidir.

2- Bu sebeple nefsinin kalbinde hiç afet kalmamıştır. Bütün afetler yok olmuştur. %100 afetle dolu olan nefs, hepsini terk etmiştir.

3- Kalp gözü açılmıştır.

4- Kalp kulağı açılmıştır.

Bu kişinin buradaki adı, ulûl’elbâbdır; daimî zikrin sahibi. Daimî zikir farz mı? Allahû Tealâ Nisâ-103’te diyor ki:

4/NİSÂ-103: Fe izâ kadaytumus salâte fezkurûllâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbikum, fe izatma’nentum fe ekîmus salât(salâte), innes salâte kânet alâl mu’minîne kitâben mevkûtâ(mevkûten).

Böylece namazı bitirdiğiniz zaman, artık ayaktayken, otururken ve yan üstü iken (yatarken), (devamlı) Allah'ı zikredin! Daha sonra güvenliğe kavuştuğunuz zaman, namazı erkânıyla kılın. Muhakkak ki namaz, mü'minlerin üzerine, "vakitleri belirlenmiş bir farz" olmuştur.

fezkurûllâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbikum: Ayaktayken de otururken de ve yan üstü yatarken de hep Allah'ı zikredin.

Bütün sahâbe ulûl’elbâb olmuş mu? Evvelâ ayaktayken, otururken ve yatarken zikredenlerin adı ulûl’elbâb mı? Allahû Tealâ öyle olduğunu söylüyor. Diyor ki Âli İmrân-190 ve 191’de:

3/ÂLİ İMRÂN-190: İnne fî halkıs semâvâti vel ardı vahtilâfil leyli ven nehâri le âyâtin li ulîl elbâb(ulîl elbâbı).

Muhakkak ki, göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün ardarda gelişinde, ulûl elbab için elbette âyetler (deliller) vardır.

3/ÂLİ İMRÂN-191: Ellezîne yezkurûnallâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbihim ve yetefekkerûne fî halkıs semâvâti vel ard(ardı), rabbenâ mâ halakte hâzâ bâtılâ(bâtılan), subhâneke fekınâ azâben nâr(nârı).

Onlar (ulûl elbab, lüblerin, Allah'ın sır hazinelerinin sahipleri), ayaktayken, otururken, yan üstü yatarken (daima) Allah'ı zikrederler. Ve göklerin ve yerin yaratılışı hakkında tefekkür ederler (ve derler ki): "Ey Rabbimiz! Sen bunları bâtıl olarak (boşuna) yaratmadın. Sen Subhan'sın, artık bizi ateşin azabından koru.

“li ulîl elbâb, yezkurûnallâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbihim: O ulûl’elbab var ya” diyor Allahû Tealâ “Onlar ayaktayken de otururken de yan üstü yatarken de hep Allah’ı zikrederler.”

Ve bakıyoruz, bütün sahâbe ulûl’elbâb olmuş. Olmuş mu? Allahû Tealâ Zumer-18’de; “Onlar hidayete erdiler.” dedikten sonra bir şey daha ilave ediyor:

“Ve onlar ulûl’elbâb oldular.” diyor.

39/ZUMER-18: Ellezîne yestemiûnel kavle fe yettebiûne ahsenehu, ulâikellezîne hedâhumullâhu ve ulâike hum ulûl elbâb(elbâbi).

Onlar, sözü işitirler, böylece onun ahsen olanına tâbî olurlar. İşte onlar, Allah’ın hidayete erdirdikleridir. Ve işte onlar; onlar ulûl’elbabtır (daimî zikrin sahipleri).

Bütün sahâbe, Zumer-18’de açıkça yazıldığı gibi ulûl’elbâb olmuşlar. Ulûl’elbâb olanlar, yerlerin 7 katını görürler yani yerlerin melekûtunu. Bir de zemin katı (anadergâhı) görürler kalp gözleri ile. Kim birinci gök katını görürse o, muhlis olur. İhlâs makamının sahibidir, 7 tane gök katını görecektir. 7. katın 7 tane âlemini görecektir, demin isimlerinden bahsetmiştik. En son Sidretül Münteha’yı görecektir. Sidretül Münteha’yı gördüğü zaman ihlâs makamı tamamlanacaktır.

Muhlis olmak, üzerimize farz mı? Allahû Tealâ diyor ki Beyyine-5’te:

98/BEYYİNE-5: Ve mâ umirû illâ li ya’budûllâhe muhlisîne lehud dîne hunefâe ve yukîmûs salâte ve yu’tûz zekâte ve zâlike dînul kayyimeh(kayyimeti).

Ve onlar, Allah için hanifler olarak dînde halis kullar olmaktan (nefslerini halis kılmaktan) ve namazı ikame etmekten ve zekâtı vermekten başka bir şeyle emrolunmadılar. İşte kayyum dîn (kıyâmete kadar devam edecek dîn) budur.

ve mâ umirû illâ li ya’budûllâhe muhlisîne lehud dîne hunefâe: Onlar emrolunmadılar. Nefslerinin kalbini hâlis kılmış olan, Allah’ın dîninde muhlis olmakla emrolundular.”

Bütün sahâbe muhlis olmuş mu? Evet. Bakara-139:

2/BAKARA-139: Kul e tuhâccûnenâ fîllâhi ve huve rabbunâ ve rabbukum, ve lenâ â’mâlunâ ve lekum a’mâlukum ve nahnu lehu muhlisûn(muhlisûne).

De ki: “Allah hakkında bizimle mücâdele mi ediyorsunuz? Ve O, bizim de Rabbimizdir, sizin de Rabbinizdir. Ve, bizim amellerimiz bize, sizin amelleriniz de size aittir. Ve biz, O'na muhlis olanlarız (dîni O’na hâlis kılanlarız).”

“Onlara deyin ki” diyor Allahû Tealâ, “Onlara deyin ki; Allah, sizin de Rabbiniz, bizim de Rabbimiz. Ama biz Allah’a muhlis olanlarız. ve nahnu lehu muhlisûn.”

Öyleyse bütün sahâbe muhlis de olmuşlar. Burası 27. basamak.

25. basamakta fizik vücutlarını teslim etmişler; farz.

26. basamakta nefslerini teslim etmişler; farz.

27. basamakta muhlis olmuşlar; farz.

28. basamakta bihakkın takva ile takva sahibi olacaklar, iradelerini de Allah’a teslim edecekler.

Farz mı? Farz. Âli İmrân-102:

3/ÂLİ İMRÂN-102: Yâ eyyuhâllezîne âmenûttekullâhe hakka tukâtihî ve lâ temûtunne illâ ve entum muslimûn(muslimûne).

Ey âmenû olanlar, Allah’a karşı “O’nun hak takvası” ile (bi hakkın takva, en üst derece takva ile) takva sahibi olun! Ve sakın siz, (Allah’a) teslim olmadan ölmeyin!

“Nasıl sizden evvelkiler bihakkın takva ile takva sahibi oldularsa, siz de bu hakkatukatihî takva ile takva sahibi olun.” diyor Allahû Tealâ. Bütün insanların üzerine, irşad makamının sahibi olacakları bir makamı farz kılıyor ve bütün sahâbe o makama ulaşmışlar. “İrşada memur ve mezun kılındın.” cümlesiyle irşad makamının sahibi olmuşlar.

Bütün sahâbe mürşid olmuş mu, ensar ve muhacirîn? Hepsi olmuşlar; Tevbe Suresi 100. âyet-i kerime, Allahû Tealâ diyor ki:

9/TEVBE-100: Ves sâbikûnel evvelûne minel muhâcirîne vel ensâri vellezînettebeûhum bi ihsânin radıyallâhu anhum ve radû anhu ve eadde lehum cennâtin tecrî tahtehâl enhâru hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden), zâlikel fevzul azîm(azîmu).

O sabikûn-el evvelîn (evvelki hayırlarda yarışanlardan salâh makamında iradesini Allah'a teslim ederek irşada memur ve mezun kılınanlar): Onların bir kısmı muhacirînden (Mekke'den Medine'ye göç edenlerden) bir kısmı ensardan (Medine'deki yardımcılardan) ve bir kısmı da onlara (ensar ve muhacirîne) ihsanla tâbî olanlardandı. (Sahâbe irşad makamına sahip oldukları için onlara tâbî olundu). Allah, onlardan razı ve onlar da O'ndan (Allah'tan) razıdır. Onlara Allah, altlarından ırmaklar akan cennetler hazırladı ve orada ebediyyen kalacaklardır. İşte bu, en büyük (azîm) mükâfattır.

“O sabikûn-el evvelîn var ya, onlardan bir kısmı ensardandı, bir kısmı muhacirîndendi. Bir de ensara ve muhacirîne ihsanla tâbî olanlardandı.” diyor.

İster ensar olsun, ister muhacirîn, hepsine tâbî olmuşlar. Hepsi irşad makamının sahibi olmuş ve böylece Allah'ın Zat'ını görmek şerefine de hepsi ermişler.

İşte sevgili kardeşlerim, bundan 14 asır evvel bütün sahâbe, İslâm'ın Kur’ân’daki unutulmuş olan, bu devirde Allahû Tealâ bize öğrettiği için bizim açıklığa kavuşturduğumuz, başka hiçbir yerden bunları göremezsiniz, duyamazsınız. Bunlar hidayetin 7 kademesidir. Öyleyse hidayet kavramının bütünü budur. Bundan 14 asır evvel üzerimize farz olan 7 safhanın 7’sini de bütün sahâbe gerçekleştirmişlerdir. Darısı bugünkü hidayet yolcularının üzerine olsun.

SORU: Muhterem Efendimiz, Gemlik’imize hoşgeldiniz. (Hoşbulduk.) Allah razı olsun. (Amin) Şerefler verdiniz. İzninizle bir sualim vardı. Bugün İslâm’ın 5 şartını yerine getirenler “Biz, Allah’a teslim olduk.” diyorlar. “Biz, ibadetleri Allah’a teslim olmak için yapıyoruz.” diyorlar. Peki neyinizi teslim ettiniz dediğimizde cevap veremiyorlar. İslâm’ın 5 şartını yerine getirenler Allah’a teslim olur mu? Biz Nur TV ile izlediğimiz sohbetlerinizde İslâm'ın 4 teslim ve 7 safhadan oluştuğunu ve insanlarla Allah arasında 28 basamak oluştuğunu, tüm sahâbenin de İslâm'ın 4 teslim 7 safhasını yaşadığını ve hepsinin de 28 basamağa da ulaştığını öğrenmiştik. Kur’ân ışığında bu Kur’ân gerçeklerini anlatır mısınız?

CEVAP: Anlattık. Özet olarak anlattık. Sevgili kardeşlerim, bir hayli sual var. Onun için hamdolsun ki anlatmışız. Allah’a ulaşmayı dilemekten iradenin Allah’a teslimine kadar olan 7 tane hidayeti anlattık. Şimdi özetini söyleyelim:

1- Allah’a ulaşmayı dilemek, birinci. hidayet, 3. basamakta, 28 basamağın üçüncüsünde).

2- Mürşide ulaşıp tâbiiyet, ikincisi 14.’sünde gerçekleşiyor.

3- Ruhu Allah’a ulaştırıp teslim etmek; 21 ve 22. basamaklar,

4- Fizik vücudu Allah’a teslim etmek; 25. basamak.

5- Nefsi Allah’a teslim etmek; 26. basamak.

6- İrşad olmak; 27. basamak.

7- İradeyi Allah’a teslim etmek; 28. basamak.

Hepsi farz. Gördünüz ki hepsi bütün sahâbe tarafından yerine getirilmiş sevgili kardeşlerim. Öyleyse hamdederiz şükrederiz Allahû Tealâ’ya ki bunlar özet olarak da olsa anlatıldı.

SORU: Esselâmun aleykûm ve rahmetullâhi ve berekâtuhu. (Ve aleykum selâm ve rahmetullâhi ve berekâtuhu.) Eûzubillâhimineşşeytânirracîm, Bismillâhirrahmânirrahîm. Âlemlerin sultanı, iki cihan güneşi Muhterem Efendimiz, hoşgeldiniz, sefalar getirdiniz. (Hoşbulduk, Allah razı olsun.) Bize bu muhteşem Gemlik Konferansı’nı nasip eden Rabbimiz’e sonsuz hamd ve şükrediyoruz. İnşaallah izninizle bir sualim olacaktı. Zikir farz mıdır? Bugün dînimizde ne İslâm’ın 5 şartında, ne îmânın şartlarında, ne 32 farzda ne de 54 farzda zikir yok. Nefs tezkiyesini ve tasfiyesini gerçekleştirecek salih amel olan tek daim ve en büyük ibadet olan, Allah isminin tekrarı olan zikir ibadetini Kur’ân ışığında anlatır mısınız?

CEVAP: Bir evvelki sualde, bir suali vardı kardeşimizin; “İslâm’ın 5 şartını yerine getirenler Allah’a teslim olur mu? Hayır, olmaz sevgili kardeşlerim. İslâm’ın 5 şartını yerine getirmek, hiç kimseyi, hiçbir şeyini Allah’a teslim etmiş olmaz. O İslâm’ın 5 şartını yerine getirenlere biz de soruyoruz, neyinizi teslim ettiniz Allahû Tealâ’ya? Ruhunuzu mu, fizik vücudunuzu mu, nefsinizi mi, iradenizi mi, neyinizi teslim ettiniz?

Diyorlar ki bize; “İslâm, Allah’a teslim olmaktır, mânâsı bu. Ve İslâm’ın 5 tane şartı vardır; Namaz kılmak, oruç tutmak, zekât vermek, hacca gitmek, kelime-i şahadet getirmek. Biz de bunların evvelallah hepsini yapıyoruz. Öyleyse İslâm, Allah’a teslim olmaksa, biz Allah’a teslim olduk.” O zaman diyoruz ki; hadi bakalım söyleyin, neyinizi Allah’a teslim ettiniz? Var mı bu salonda olup da, ben İslâm’ın 5 şartını yerine getiriyorum, ruhumu Allah’a teslim ettim, fizik vücudumu Allah’a teslim ettim veya herhangi bir şeyimi Allah’a teslim ettim diyebilen herhangi bir kimse var mı? Dünyada var mı? Allah’ın dînini kimse kendiliğinden şekillendiremez. O’nun dîni son olarak Kur’ân-ı Kerim’de bütün detaylarıylae açıklanmıştır. Bütün mukaddes kitaplar da Kur’ân’ın aynıdır. Bu saydığımız bütün faktörlerde üç kitabın üçü de aynı şeyleri emreder.

7 safha 4 teslim. Hz. Musa zamanında yaşanmış. Evvelâ Hz. İbrâhîm zamanında, ondan evvelkileri almıyor, her peygamber zamanında yaşanmış ama Hz. İbrâhîm zamanında o ve ona tâbî olanlar 7 safhayı da 4 teslimi de yaşamışlar ve Hz. İbrâhîm’in kitabında farz. Hz. Musa’ya indirilen Tevrat’ta farz, Hz. Musa ve bütün ona tâbî olanlar yaşamışlar. Hz. İsa’ya farz, İncil’de farz ve Hz. İsa ve ona tâbî olanların hepsi 7 safhanın 7’sini de yaşamış. Kur’ân-ı Kerim’de farz, Peygamber Efendimiz (S.A.V) ve ona tâbî olanlar, hepsi 7 safhanın 7’sini de yaşamış; ruhlarını da vechlerini de nefslerini de iradelerini de Allah’a teslim etmişler.

Öyleyse “İslâm’ın 5 şartını yaşadık.” diyenler, “Biz yaşıyoruz, mü'min olduk.” diyenler, ne mü'min oldunuz, ne de hiçbir şeyinizi Allah’a teslim ettiniz. A benim sevgili kardeşlerim, ne kadar büyük bir aldanışın içinde olduğunuzu ne zaman anlayacaksınız? İşte en çok buna üzülüyoruz, insanlar o kadar yalanlarla donatılmışlar ki; yanlışlarının farkına varamıyorlar. Bu konuşmanın kasetini sizlere gönderelim, elinizde bulunsun. İnceleyin her sözümüzü, âyetlere teker teker bakın, bakalım bir yanlışımızı bulabilecek misiniz? Bulamazsınız. Çünkü biz sadece Kur’ân’ı öğrendik Allahû Tealâ’dan ve sizlere Kur’ân’ı öğretmekle vazifeliyiz.

Dîn adamı olmak, Kur’ân’ı bilmek anlamına gelmiyor sevgili kardeşlerim, ne yazık ki ne İlâhiyat Fakülteleri ne Diyanet İşleri Teşkilâtı bu hakikatleri kendileri bilmedikleri için elemanlarına da öğretemiyorlar. Bu, Allahû Tealâ tarafından bu sebeple bize verilen, şu anda kâinatın en önemli görevi.

Şimdi gelelim zikir müessesesine. Kardeşimiz diyor ki; “Zikir nedir?”

Zikir, Allah’ın ismini “Allah, Allah, Allah, Allah, Allah…” diye tekrarlamaktır. Ve üzerimize farz mıdır sualinin cevabı:

1- Zikir farzdır.

2- Çok zikir, günün yarısından daha fazla zikir, o da farzdır. Yani zahidlerin zikri. Günün yarısından daha fazla bir zamanı zikirle geçirenlerin zikri, o da farzdır.

Yetmez;

3- Daimî zikir de farzdır.

İşte 3 âyet. Zikir farz mıdır, birinci sual. Evet farzdır. Allahû Tealâ Muzzemmil-8’de diyor ki:

73/MUZZEMMİL-8: Vezkurisme rabbike ve tebettel ileyhi tebtîlâ(tebtîlen).

Ve Rabbinin İsmi'ni zikret ve herşeyden kesilerek O’na ulaş.

“Allah’ın ismiyle zikret ve her şeyden kesilerek Allah’a ulaş.”

Farz mıymış? Kim itiraz edebilir ki? Bu Kur’ân âyeti, emir. Zikir üzerimize farz.

Peki çok zikir farz mı? Evet, farz; Ahzâb Suresi, 41. âyet-i kerime:

33/AHZÂB-41: Yâ eyyuhâllezîne âmenûzkûrullâhe zikren kesîrâ(kesîran).

Ey âmenû olanlar! Allah’ı çok zikirle (günün yarısından fazla) zikredin.

yâ eyyuhâllezîne âmenûzkûrullâhe zikren kesîrâ: Ey âmenû olanlar! (O seviyede âmenû olanlar ki) Allah’ı çok zikredin, çok zikirle zikredin. (Yani günün yarsından daha fazla Allah’ı zikredin.)

Bunlar, eğer bunu gerçekleştirirlerse, zahid olanlar, zühd makamının sahipleri, yani fizik vücut teslimine çok yaklaşmış olanlar. Farz. Zikir gördük ki farz. Çok zikir, günün yarısından daha fazla zikretmek, zahidlerin zikri de farz.

Bir üçüncüsü; daimî zikir farz mı? O da farz. Nisâ-103, Allahû Tealâ diyor ki:

“Ya ulûl’elbâb! Ayaktayken de otururken d, yan üstü yatarken de hep Allah’ı zikredin.”

Zikredenlerin adının ulûl’elbâb olduğunu söylüyor Âli İmrân-190 ve 191’de, diyor ki ulûl’elbâb için:

3/ÂLİ İMRÂN-190: İnne fî halkıs semâvâti vel ardı vahtilâfil leyli ven nehâri le âyâtin li ulîl elbâb(ulîl elbâbı).

Muhakkak ki, göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün ardarda gelişinde, ulûl elbab için elbette âyetler (deliller) vardır.

“Ayaktayken de otururken de yan üstü yatarken de hep Allah'ı zikretmek söz konusudur. Ve Allahû Tealâ, “yezkurûnallâhe kıyâmen ve kuûden ve alâ cunûbihim” demekle; “Öyleyse ayaktayken de otururken de yan üstü yatarken de hep Allah'ı zikredin.” emrini vermiş. Bu, daimî zikir emridir. Öyleyse zikir de farz, çok zikir de farz, daimî zikir de farz.

Bütün ibadetler terazinin bir tarafında, öbür tarafında zikir var. Hangisi ağır gelir? Zikir ağır gelir sevgili kardeşlerim. Allahû Tealâ Ankebût Suresinin 45. âyet-i kerimesinde şunları söylüyor:

29/ANKEBÛT-45: Utlu mâ ûhıye ileyke minel kitâbi ve ekımıs salât(salâte), innes salâte tenhâ anil fahşâi vel munker(munkeri), ve le zikrullâhi ekber(ekberu), vallâhu ya’lemu mâ tasneûn(tasneûne).

Kitaptan sana vahyedilen şeyi oku ve salâtı ikâme et (namazı kıl). Muhakkak ki salât (namaz), fuhuştan ve münkerden nehyeder (men eder). Ve Allah’ı zikretmek mutlaka en büyüktür. Ve Allah, yaptığınız şeyleri bilir.

“utlu mâ ûhıye ileyke minel kitâbi ve ekımıs salât, innes salâte tenhâ anil fahşâi vel munker, ve le zikrullâhi ekber.” diyor Allahû Tealâ.

Diyor ki: “Habîbim! Sana vahyettiğimiz o Kur’ân var ya, o Kur’ân’ı onlara (sahâbeye) oku (anlat) yani tilâvet et, oku ve izah et.”

Demek ki birinci zikir, bu âyet-i kerimede geçen birinci zikir, Kur’ân-ı Kerim’in tilâveti. Kur’ân-ı Kerim’in tilâveti (okunması) bir zikirdir.

İkinci zikirden bahsediyor Allahû Tealâ:

ve ekımıs salât: Ve namaz kıl.”

innes salâte tenhâ anil fahşâi vel munkeri: Muhakkak ki namaz, münkerden ve fuhuştan men eder.

Neden? Kişi namaz kılıyorsa, namaz neden fuhuştan men eder? Kişi namaz kılıyorsa namaz kıldığı zaman bir münker veya fuhuş işlemesi mümkün değildir. Çünkü namaz kılıyor. Mutlaka namaz, münkerden ve fuhuştan men eder. Kişi ne kadar çok namaz kılarsa o kadar çok münkerden ve fuhuştan men eder kendisini. Çünkü o sırada namaz kılıyor kişi, onunla megul. Ama âyet-i kerime şöyle bitiyor:

ve le zikrullâhi ekber: Mutlaka Allah’ın zikri daha büyüktür.

Oradaki “le” mutlaka demek. “Mutlaka Allah’ın zikri daha büyüktür.” Neden daha büyüktür? “Kur’ân-ı Kerim tilâvetinden.” Kur’ân-ı Kerim tilâveti isimli zikirden daha büyüktür zikrullah. Neden daha büyüktür? Namaz adlı zikirden daha büyüktür. En büyük olan odur.

ve le: Ve muhakkak ki.

zikrullâhi: Allah’ı zikretmek.

ekber: Büyüktür, daha büyüktür.

Yani ikisine nazaran daha büyük olunca, en büyük oluyor. En büyük ibadet zikirdir.

İşte sevgili kardeşlerim, can dostlarım, gönül dostlarım, kim size derse; “En büyük ibadet namazdır.” Ona deyin ki; biz de öyle zannediyorduk, herkes öyle söylüyordu. Ama bu, Kur’ân hükmü. Kur’ân hükmü geldiği zaman biz ona hürmet ederiz. Ve Kur’ân’ın doğruluğu asıldır. En büyük ibadet onun için namaz değil. Namazı da özellikle aldığı için Allahû Tealâ burada, zikrullahtır; Allah’ın ismini; “Allah, Allah, Allah, Allah…” diye zikretmektir.

Ve gördük, zikir farz. Ama ne 32 farzda ne 54 farzda zikir yok. Peki, zikir olmazsa Allahû Tealâ’nın üzerimize farz kıldığı nefs tezkiyesini insanlar nasıl gerçekleştirecek? Gerçekleştirmeleri mümkün değil. Tasfiyesini de gerçekleştirmeleri mümkün değil. Nefs tezkiyesi 21. basamakta ulaştığımız, nefsimizin kalbinin %2 rahmet nuru, %49 da fazılla dolduğu, ruhumuzun Allah’a ulaştığı nokta. Burası yolun yarısı. Nefs tezkiyesi adı bunun. %50’den daha fazla nur birikimi sağlamışız, şeytanı alt etmişiz. O güne kadar %51 şeytandayken, şeytan hâkimdi duruma, %49’a düştü şeytan burada. Biz %51’le ona hâkim olduk. Ve daimî zikre ulaştığımız zaman şeytanın bize tesir edebileceği bütün alanları yok etmiş oluyoruz.

Nefs tezkiyesi ne sağlar, gördük. Nefsimizin kalbinde her %7 fazl birikiminde, ruhumuz gök katlarında bir kat yükseliyor, Allah'ın Zat'ına ulaşıyor, Allah'ın Zat'ında yok oluyor. Kimin nefsinin kalbinde %51 nur birikimi tamamlanmışsa, o kişinin ruhu mutlak olarak Allah'ın Zat'ına ulaşmıştır. %81 nur birikimi; fizik vücudunu teslim etmiştir. %100 nur birikimi; nefsini Allah’a teslim etmiştir. Daha sonra nefsi 19 mertebe müzeyyen olacaktır ve kişi iradesini de Allah’a teslim edecektir. Teslimleri tamamlanacaktır. Allah’ın bir mürşidi olacaktır, irşad makamına tayin ettiği; “İrşada memur ve mezun kılındın.” cümlesiyle tayin ettiği bir mürşid olacaktır.

İşte Kur’ân ışığında zikir. İnsanların İslâm’ın 5 şartında koymadıkları zikir.

Sevgili kardeşlerim, ibadetlerin bu beş tane şartına mutlaka bugün, Allahû Tealâ’nın emriyle altıncısını ilâve ediyoruz biz; bunun adı zikirdir.

Yedincisini ilâve ediyoruz; Allah’a ulaşmayı dilemektir.

Buna “Allah’a ulaşmaktır” da diyebilirsiniz. Neden? Çünkü kim Allah’a ulaşmayı dilerse Allah’ın sözü var, mutlaka o kişiyi Kendisine ulaştıracak, Allah ulaştıracak. Onun için Allah’a ulaşmayı dileyerek yola çıkan kişi, kendini Allah’a ulaşmış sayabilir. Çünkü 5-6 aylık bir zaman zarfında Allahû Tealâ onun ruhunu mutlaka Kendine ulaştırır.

Bir konferans dinleyicimiz diyor ki:

SORU: Nur TV’de takip ettiğimiz bazı sohbetlerinizde, şu an insanların inandığı, ama sizin de bu inançların Kur’ân’da olmadığını söylüyorsunuz. Bu konuları kısaca açıklar mısınız? 1- Cehennemde yanan kişinin cezası cehennemde bitince cennete giremez.

CEVAP: Evet sevgili kardeşlerim, cehennemde yanan kişinin cezası hiçbir zaman bitmez. O kişi ebediyyen cehennemde kalır. İşte bu konuda sizlere Kur’ân-ı Kerim’de tam 29 tane âyet-i kerime söylüyor Allahû Tealâ. İbret olsun diye o âyetleri bir defa söyleyelim. Not alan alır, almayan kardeşlerimizden hangi âyetler olduğunu alır. Tam 29 âyet-i kerime:

1- A’râf-36:

7/A'RÂF-36: Vellezîne kezzebû bi âyâtinâ vestekberû anhâ ulâike ashabun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Ve âyetlerimizi yalanlayan kimseler ve onlara karşı kibirlenenler, işte onlar ateş ehlidirler ve onlar, orada devamlı kalanlardır (kalacaklardır).

2- Ahzâb-65:

33/AHZÂB-65: Hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden), lâ yecidûne veliyyen ve lâ nasîrâ(nasîren).

Orada ebediyyen kalıcılardır (kalacak olanlardır). (Orada) bir dost ve bir yardımcı bulamazlar.

3- Âli İmrân-116:

3/ÂLİ İMRÂN-116: İnnellezîne keferû len tugniye anhum emvâluhum ve lâ evlâduhum minallâhi şey’â(şey’en), ve ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Muhakkak ki inkâr edenlere, malları ve evlatları, Allah'tan bir şeye (azaba) karşı kendilerine asla bir fayda vermez. Ve işte onlar ateş ehlidir, onlar, orada devamlı kalacak olanlardır.

4- Bakara-39:

2/BAKARA-139: Kul e tuhâccûnenâ fîllâhi ve huve rabbunâ ve rabbukum, ve lenâ â’mâlunâ ve lekum a’mâlukum ve nahnu lehu muhlisûn(muhlisûne).

5- Bakara-81:

2/BAKARA-81: Belâ men kesebe seyyieten ve ehâtat bihî hatîetuhu fe ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Hayır (sandığınız gibi değil), kim, günah kazanmış da hataları kendisini kuşatmışsa, işte onlar artık ateş ehlidir ve orada devamlı kalacak olanlardır.

6- Bakara-217:

2/BAKARA-217: Yes’elûneke aniş şehril harâmi kıtâlin fîhi, kul kıtâlun fîhi kebîr(kebîrun), ve saddun an sebîlillâhi ve kufrun bihî vel mescidil harâmi ve ihrâcu ehlihî minhu ekberu indallâh(indallâhi), vel fitnetu ekberu minel katl(katli), ve lâ yezâlûne yukâtilûnekum hattâ yeruddûkum an dînikum inistetâû ve men yertedid minkum an dînihî fe yemut ve huve kâfirun fe ulâike habitat a’mâluhum fîd dunyâ vel âhirati, ve ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Sana haram (hürmetli) aydan ve onun içinde yapılan savaştan soruyorlar. De ki: “Onun içinde (o ayda) savaş büyük (günahtır). (Fakat insanları) Allah yolundan saptırmak (alıkoymak) ve O’nu inkâr etmek, (mü’minlere) Mescid-i Haram’ı (yasaklamak) ve onun halkını oradan (Mekke’den sürüp) çıkarmak ise Allah katında daha büyüktür (büyük günahtır). Ve fitne, (adam) öldürmekten de daha büyüktür (bir suç ve günahtır). Eğer onların güçleri yetse (yapabilseler), sizi dîninizden döndürünceye kadar sizinle savaşmaktan geri kalmazlar. Sizden kim dîninden dönerse, o taktirde o, kâfir olarak ölür. Bu sebeple işte onlar, amelleri dünyada ve ahirette boşa gitmiş olanlardır. Ve işte onlar, ateş ehlidir. Ve onlar, orada ebediyyen kalacak olanlardır.”

7- Bakara-257:

8- Bakara-275: (“hâlidîne fîhâ ebedâ.” diyor Allahû Tealâ).

2/BAKARA-275: Ellezîne ye’kulûner ribâ lâ yekûmûne illâ kemâ yekûmullezî yetehabbetuhuş şeytânu minel mess(messi), zâlike bi ennehum kâlû innemâl bey’u mislur ribâ, ve ehallallâhul bey’a ve harramer ribâ fe men câehu mev’izatun min rabbihî fentehâ fe lehu mâ selef(selefe), ve emruhû ilâllâh(ilâllâhi), ve men âde fe ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Riba (faiz) yiyenler, kabirlerinden ancak şeytan çarpmasından hırpalanmış bir kimse gibi kalkarlar. İşte bu, onların: “Oysa alışveriş riba gibidir.” demeleri sebebiyledir. Ve Allah, alışverişi helâl, ribayı (faizi) haram kılmıştır. Bundan sonra, Rabbinden kendisine öğüt gelen kimse (ona uyarak) artık (faizden) vazgeçerse, o taktirde geçmiş olan (önceden aldığı faiz) onundur ve onun işi (onun hakkındaki hüküm) Allah’a aittir. Ve kim de (faizciliğe) dönerse, işte onlar, ateş ehlidir. Ve onlar orada ebedî kalacak olanlardır.

9- Beyyine-6:

98/BEYYİNE-6: İnnellezîne keferû min ehlil kitâbi vel muşrikîne fî nâri cehenneme hâlidîne fîhâ, ulâike hum şerrul beriyyeti.

Muhakkak ki kitap ehlinden inkâr edenler ve müşrikler, cehennem ateşindedirler ve orada devamlı kalacak olanlardır. İşte onlar, onlar yaratılmışların şerli olanlarıdır.

10- Cinn-23:

72/CİNN-23: İllâ belâgan minallâhi risâlâtihî, ve men ya’sıllâhe ve resûlehu fe inne lehu nâra cehenneme hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden).

(Bu) sadece Allah’tan olanı tebliğ ve O’nun risaletidir. Ve kim Allah’a ve O’nun Resûl’üne asi olursa, bundan sonra muhakkak ki onun için, içinde ebediyyen kalacağı cehennem ateşi vardır.

11- Enbiyâ-99:

21/ENBİYÂ-99: Lev kâne hâulâi âliheten mâ veradûhâ, ve kullun fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Eğer onlar gerçekten ilâhlar olsaydılar, oraya (cehenneme) girmeyeceklerdi. Ve hepsi orada ebediyyen kalacak olanlardır.

12- Haşr-17:

59/HAŞR-17: Fe kâne âkıbetehumâ ennehumâ fîn nâri hâlideyni fîhâ, ve zâlike cezâûz zâlimîn(zâlimîne).

Böylece ikisinin (münafıkların ve şeytanın) akıbeti orada, ateşin içinde ebediyyen kalmak oldu. Ve işte bu, zalimlerin cezasıdır.

13- Mucâdele-17:

58/MUCÂDELE-17: Len tugniye anhum emvâluhum ve lâ evlâduhum min allâhi şey’â(şey’en), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Onların malları ve evlâtları, Allah’tan bir şeye (azaba) karşı onlara asla fayda vermez. İşte onlar, ateş ehlidir, orada ebediyen kalacak olanlardır.

14- Muhammed-15:

47/MUHAMMED-15: Meselul cennetilletî vuidel muttakûn(muttakûne), fîhâ enhârun min mâin gayri âsin(âsinin), ve enhârun min lebenin lem yetegayyer ta’muhu, ve enhârun min hamrin lezzetin liş şâribîn(şâribîne), ve enhârun min aselin musaffâ(musaffen), ve lehum fîhâ min kullis semerâti ve magfiratun min rabbihim, ke men huve hâlidun fîn nâri ve sukû mâen hamîmen fe kattaa em’âehum.

Takva sahiplerine vaadedilen cennetin durumu şudur ki; içinde kokusu değişmeyen sudan nehirler, tadı bozulmayan sütten nehirler, içenlere lezzet veren şaraptan nehirler ve saf (süzülmüş) baldan nehirler bulunur. Onlar için orada her çeşit meyve bulunur ve (onlar için) Rab’lerinden mağfiret vardır. (Bunların durumu), ateşte devamlı kalacak olan ve hamîm (sıcak kaynar su) içirilen, bu sebeple bağırsakları parçalanan kimsenin durumu gibi midir?

15- Muminûn-103:

23/MU'MİNÛN-103: Ve men haffet mevâzînuhu fe ulâikellezîne hasirû enfusehum fî cehenneme hâlidûn(hâlidûne).

Ve kimin mizanı (sevap tartıları) hafif gelirse, işte onlar, nefslerini hüsrana düşürenlerdir. Onlar, cehennemde ebediyyen kalacak olanlardır.

16- Mü'min-76:

40/MU'MİN-76: Udhulû ebvâbe cehenneme hâlidîne fîhâ, fe bi’se mesvâl mutekebbirîn(mutekebbirîne).

Ebediyyen orada kalmak üzere cehennemin kapılarından girin. Artık kibirlenenlerin kalacakları yer ne kötü.

17- Nahl-29:

16/NAHL-29: Fedhulû ebvâbe cehenneme hâlidîne fîhâ fe lebi’se mesvâl mutekebbirîn(mutekebbirîne).

Haydi, orada ebediyyen kalmak üzere cehennemin kapılarından girin. Kibirlenenlerin (büyüklük taslayanların) kaldığı yer ne kötüdür.

18- Nebe-21:

78/NEBE-21: İnne cehenneme kânet mirsâdâ(mirsâden).

Muhakkak ki cehennem mirsad olmuştur.

19- Nisâ-14:

4/NİSÂ-14: Ve men ya’sıllâhe ve resûlehu ve yeteadde hudûdehu yudhılhu nâran hâliden fîhâ.Ve lehu azâbun muhîn(muhînun).

Ve kim Allah'a ve O’nun Resûl'üne isyan eder ve O'nun sınırlarını aşarsa, onu, içinde ebedî kalacakları ateşe koyar. Ve onun için "alçaltıcı azap" vardır.

20- Nisâ-93:

4/NİSÂ-93: Ve men yaktul mu’minen muteammiden fe cezâuhu cehennemu hâliden fîhâ ve gadıballâhu aleyhi ve leanehu ve eadde lehu azâben azîmâ(azîmen).

Ve kim, bir mü'mini taammüden (kastederek) öldürürse, o takdirde onun cezası, içinde ebediyyen kalacağı cehennemdir ve Allah ona gazab etmiş ve ona lânet etmiştir. Ve (Allah), onun için "büyük azap" hazırlamıştır.

21- Nisâ-169:

4/NİSÂ-169: İllâ tarîka cehenneme hâlidîne fîhâ ebedâ(ebeden). Ve kâne zâlike alâllâhi yesîrâ(yesîran).

Ancak cehennem yoluna (hidayet eder, ulaştırır), onlar orada ebediyyen kalacak olanlardır. Ve bu, Allah için kolaydır.

22- Rad-5:

13/RA'D-5: Ve in ta’ceb fe acebun kavluhum e izâ kunnâ turâben e innâ le fî halkın cedîd(cedîdin), ulâikellezîne keferû bi rabbihim, ve ulâikel aglâlu fî a’nâkıhim, ve ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Eğer acayip buluyorsan (şaşıyorsan) (bil ki;) asıl onların: “Biz toprak olduğumuz zaman mı, gerçekten, mutlaka yeniden mi halkedileceğiz (yaratılacağız)?” sözleri acayiptir (şaşılacak şeydir). İşte onlar, Rab’lerini inkâr eden kimselerdir. Ve işte onlar, boyunlarında demir halkalar olanlardır ve işte onlar ateş ehlidir. Onlar orada ebedî kalanlardır.

23- Tegâbun-10:

64/TEGÂBUN-10: Vellezîne keferû ve kezzebû bi âyâtinâ ulâike ashâbun nâri hâlidîne fîhâ ve bi’sel masîr(masîru).

Âyetlerimizi inkâr edenler ve yalanlayanlar; işte onlar, ateş ehlidirler, orada (cehennemde) ebediyyen kalacak olanlardır. Ve (o) ne kötü varış yeri (ulaşılacak yer).

24- Tevbe-17:

9/TEVBE-17: Mâ kâne lil muşrikîne en ya'murû mesâcidallâhi şâhidîne alâ enfusihim bil kufr(kufri), ulâike habitat a'mâluhum ve fîn nâri hum hâlidûn (hâlidûne).

Müşriklerin, Allah’ın mescidlerini imar etmeleri olmaz. Kendilerinin (nefslerinin) küfürlerine (inkârlarına, kâfirliklerine) şahitler iken. İşte onların amelleri heba olmuştur. Ve onlar, ateşte ebedî kalacak olanlardır.

25- Tevbe-63:

9/TEVBE-63: E lem ya’lemû ennehu men yuhâdidillâhe ve resûlehu fe enne lehu nâre cehenneme hâliden fîhâ, zâlikel hızyul azîm(azîmu).

Allah ve O’nun Resûl'üne karşı, kim haddi aşarsa, artık onun için mutlaka orada ebediyyen kalacağı cehennem ateşinin olduğunu bilmiyorlar mı? İşte bu, büyük rüsvalıktır (rezilliktir).

26- Tevbe-68:

9/TEVBE-68: Vaadallâhul munâfikîne vel munâfikâti vel kuffâre nâre cehenneme hâlidîne fîhâ hiye hasbuhum, ve leanehumullâh(leanehumullâhu) ve lehum azâbun mukîm (mukîmun).

Allah, münafık erkeklere ve münafık kadınlara ve kâfirlere, orada ebedî kalacakları cehennem ateşini vaadetti. O (cehennem), onlara yeter. Ve Allah, onlara lânet etti. Ve onlar için ikâme edilmiş olan (devamlı kılınan) bir azap vardır.

27- Yûnus-27:

10/YÛNUS-27: Vellezîne kesebûs seyyiâti cezâu seyyietin bi mislihâ ve terhekuhum zilletun, mâ lehum minallâhi min âsimin, ke ennemâ ugsîyet vucûhuhum kıtaan minel leyli muzlimâ(muzlimen), ulâike ashâbun nâr(nâri), hum fîhâ hâlidûn(hâlidûne).

Seyyiat kazanan kimselerin seyyiatlerinin cezası, onun misli kadardır. Ve onları bir zillet kaplar. Ve onların Allah’a karşı bir koruyucusu yoktur. Onların yüzleri karanlık geceden bir parça ile kaplanmış gibidir. İşte onlar, ateş halkıdır. Onlar, orada devamlı kalanlardır (kalacak olanlardır).

28- Zumer-72:

39/ZUMER-72: Kîledhulû ebvâbe cehenneme hâlidîne fîhâ, fe bi’se mesvâl mutekebbirîn(mutekebbirîne).

(Onlara): “Orada ebediyyen kalmak üzere cehennemin kapılarından girin!” denildi. Artık kibirlenenlerin mesvası (kalacağı yer) ne kötü.

29- Zuhrûf-74:

43/ZUHRÛF-74: İnnel mucrimîne fî azâbi cehenneme hâlidûn(hâlidûne).

Muhakkak ki mücrimler (suçlular), cehennem azabı içinde ebediyyen kalacak olanlardır.

29 tane âyet-i kerime. Kur’ân-ı Kerim’de; “Cehenneme giren bir daha cehennemden çıkamaz.” diyor Allahû Tealâ.

Hiç kimse Kur’ân’a aykırı bir iddiada bulunursa, insanlar ona inanmamalıdır. Hiç kimse böyle bir iddiada bulunmamalıdır. Kur’ân asıldır sevgili kardeşlerim. İnsanların yazdığı kitaplar Kur’ân’a aykırı bir şey söylüyorsa, hep beraber Kur’ân’ı hâkim kılmak mecburiyetindeyiz. Kur’ân, Allah’ın sözüdür. 14 asırdır bir kelimesi bile değiştirilmemiştir. Arapça aslından bahsediyoruz. Yoksa insanlar Kur’ân’ı duman etmişler yani tercümelerde.

2- “Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in kıyâmet günü şefaatinin olmadığını söylediniz.”

Evet, Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in şeafaatini Allahû Tealâ, Âli İmrân-64’de söylüyor:

3/ÂLİ İMRÂN-64: Kul yâ ehlel kitâbi teâlev ilâ kelimetin sevâin beynenâ ve beynekum ellâ na’bude illâllâhe ve lâ nuşrike bihî şey’en ve lâ yettehize ba’dunâ ba’den erbâben min dûnillâh(dûnillâhi), fe in tevellev fe kûlûşhedû bi ennâ muslimûn(muslimûne).

De ki: “Ey Kitab Ehli! Sizinle bizim aramızda aynı olan bir kelimeye (Tevhit sözüne) geliniz. Allah’tan başkasına kul olmayalım ve O’na hiçbir şeyi şirk (ortak) koşmayalım ve bir kısmımız, bazılarını, Allah’tan başka Rab’ler edinmesinler.” Bundan sonra eğer dönerlerse, o zaman; “Bizim müslüman olduğumuza (teslim olduğumuza) şahit olun” deyiniz.

“Habîbim! diyor, “O nefslerine zulmetmiş olanlar sana gelselerdi ve onlar Bizden af dileselerdi günahlarının affı için, sen de onların günahlarının affı için Bizden talepte bulunsaydın, Allah’ın her iki talebi de kabul ettiğini görecektin.”

Yani sahâbenin günahlarını Allahû Tealâ, onlar talep ettiği için affedecekti. Burada tövbe söz konusu. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in önünde el öperek tövbe ediyorlar. Bu, mürşidin önünde yapılan tövbedir. Allah’a ulaşmayı diledikten sonra 14. basamakta mürşide ulaşılır, onun önünde yapılan tövbe. Kâinatın en büyük mürşidine ulaşmak şerefi, sahâbeye nasip olmuş. Onlar Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in önünde tövbe etmişler. İşte onu anlatıyor Allahû Tealâ.
Peygamber Efendimiz (S.A.V) ile sahâbe arasında bu olay, şefaat adını alır. Ama sahâbe ile Allahû Tealâ arasındaki isim, mağfirettir; günahların örtülmesi, sonra da sevaba çevrilmesi. Mağfiret; günahların sevaba çevrilmesinin işaretini taşır. Af, günahların affedilmesidir, mağfiret; günahların sevaba çevrilmesidir.

Kim mürşidin önünde bir tövbeyi gerçekleştirirse, onun bütün günahlarının sevaba çevrileceği, ona mağfiret edileceği yani ona şefaat edileceği kesindir. Şu âyet-i kerime gereğince kesindir; Furkân Suresinin 70. âyet-i kerimesi. Allahû Tealâ Furkân-69’da cehennemde gidecek olanlardan bahsediyor:

25/FURKÂN-69: Yudâaf lehul azâbu yevmel kıyâmeti ve yahlud fîhî muhânâ(muhânen).

Kıyâmet günü onun azabı kat kat artar. Ve orada alçaltılmış olarak ebediyyen kalır.

Furkân-70’te de diyor ki:

25/FURKÂN-70: İllâ men tâbe ve âmene ve amile amelen sâlihan fe ulâike yubeddilullâhu seyyiâtihim hasenât(hasenâtin), ve kânallâhu gafûran rahîmâ(rahîmen).

Ancak kim (mürşidi önünde) tövbe eder (böylece kalbine îmân yazılıp, îmânı artan) mü’min olur ve salih amel (nefs tezkiyesi) yaparsa, o taktirde işte onların, Allah seyyiatlerini (günahlarını) hasenata (sevaba) çevirir. Ve Allah, Gafur’dur (günahları sevaba çevirendir), Rahîm’dir (rahmet nuru gönderendir).

“Ama kim tövbe ederse (mürşidinin önünde yapılan tövbeyi gerçekleştirirse) ve böylece mü'min olursa (kalbine îmân yazılacağı için îmânı artan bir mü'min olursa) ve böylece kim nefs tezkiyesine başlarsa (amilüssalihata başlarsa) Allah, onların seyyiatini hasenata çevirir.” diyor.

İşte bu, onların günahlarının sevaba çevrilmesi işlemidir. Bunun adı, Allah ile o kişiler arasında mağfirettir. Ama devrin imamı ile o kişiler arasında, şefaattir. Her resûl, hayatta bulunduğu devrede günahların sevaba çevrilmesi için duacı olur. Ama bu duanın kabul edileceği makam, huzur namazının imamlığıdır. Şefaat müessesesi sadece oraya aittir. Kimin bir mürşid önünde tövbesi söz konusuysa, devrin imamının ruhu tarafından başının üzerine devrin imamının ruhu geldiği anda onun günahları mutlaka sevaba çevrilir. Kim Allah’a ulaşmayı dileyerek tövbe etmişse, sadece onlar için geçerli. Herhangi bir kişi bir mürşide gitmiş, tâbî olmuş, Allah’a ulaşmayı dilemeden yapılan bir tövbenin hiçbir anlamı yok. Böyle bir tövbe, o kişinin günahlarının sevaba çevrilmesi için asla bir sebep teşkil edemez. Peygamber Efendimiz (S.A.V)’in de şefaati Nisâ-64 gereğince o zaman oluyor, sahâbe, kendisine gelip tâbî olduğu zaman:

4/NİSÂ-64: Ve mâ erselnâ min resûlin illâ li yutâa bi iznillâh(iznillâhi). Ve lev ennehum iz zalemû enfusehum câûke festagferûllâhe vestagfera lehumur resûlu le vecedûllâhe tevvâben rahîmâ(rahîmen).

Ve Biz, (hiç) bir resûlü, Allah’ın izniyle kendilerine itaat edilmesinden başka birşey için göndermedik. Ve onlar nefslerine zulmettikleri zaman, eğer sana gelselerdi, böylece Allah’tan mağfiret dileselerdi ve Resûl de onlar için mağfiret dileseydi, mutlaka Allah’ı, (iki tarafın da) tövbelerini (onların tövbesini ve Resûl’ün mağfiret talebini) kabul eden ve rahmet edici olarak bulurlardı.

“Kıyâmet günü hiç kimsenin şefaati kimseye fayda vermez.” diyor Allahû Tealâ:

2/BAKARA-123: Vettekû yevmen lâ teczî nefsun an nefsin şey’en ve lâ yukbelu minhâ adlun ve lâ tenfeuhâ şefâatun ve lâ hum yunsarûn(yunsarûne).

Kimseden kimseye bir şey ödenmediği ve onlardan bir fidye (bedel) kabul edilmeyeceği ve kendilerine şefaatin fayda vermeyeceği ve onlara yardım olunmayacağı bir günden sakının.

Üçünücü suali kardeşimizin:

“Kur’ân’da sırat köprüsü diye bir köprü yok dediniz.”

Kur’ân’da sırat köprüsü diye bir köprü yoktur. Olmadığı kesindir. Neden kesindir? Allahû Tealâ diyor ki:

19/MERYEM-71: Ve in minkum illâ vâriduhâ, kâne alâ rabbike hatmen makdıyyâ(makdıyyen).

Ve sizden biriniz (bile hariç olmamak üzere hepiniz), illâ (muhakkak) ona (cehenneme) varacaksınız. (Bu), senin Rabbinin üzerine (aldığı) kesinleşmiş bir hükümdür.

19/MERYEM-72: Summe nuneccîllezînettekav ve nezeruz zâlimîne fîhâ cisiyyâ(cisiyyen).

Sonra takva sahiplerini kurtaracağız. Ve zalimleri, diz üstü çökmüş olarak bırakacağız.

“İçinizde kıyâmet günü cehenneme uğramayacak olan kimse yoktur.” diyor Allahû Tealâ.

Öyleyse amel defterimizi göreceğimiz İndi İlâhi’deki, bizim o oynayan, hareketli, üç boyutlu filmimizi seyrettikten sonra o filmden bir nüshayı bize verecekler ve gideceğimiz yer mutlaka cehennem hepimizin. Hiç kimsenin cehenneme uğramadan cennete gitmesi mümkün değildir. Herkes cehenneme girecek.

Öyleyse İndi İlâhi ile (Allahû Tealâ’nın huzuru ile) cehennem arasındaki yol üzerinde bir sırat köprüsü olamaz. Neden olamaz? Çünkü hiç kimsenin cehenneme ulaşmaması mümkün değil. Aşağı düşmesi mümkün değil, mutlaka gideceği yer cehennem. Öyleyse İndi İlâhi ile cehennem arasında bir sırat köprüsü olamaz.

Şimdi ikinci fasla bakalım. Cehennemde kalanlar, cehennemde kalırlar. Çıkabilenler, sadece Allah’a ulaşmayı dileyenlerdir. Onun üstündeki bütün kademeler, cehennemden çıkacaktır. En alt kademe, Allah’a ulaşmayı dileme kademesidir. Onlar da çıktıkları zaman, mutlaka Allah’ın cennetine girecekler. Neden? Çünkü cehennemden çıkan insan, sadece cennete girmek için kurtarılır. Allahû Tealâ Meryem Suresinin 71 ve 72. ayetlerinde bunları söylüyor.

Öyleyse ne İndi İlâhi ile cehennem arasında sırat köprüsü olabilir, ne de cehennemle cennet arasında bir sırat köprüsü olabilir. O sırat köprüsü dedikleri şey, aslında Sıratı Mustakîm’dir. Sıratı Mustakîm’in üzerinde olmayan herkes aşağıdadır, cehennemdedir. Sıratı Mustakîm’in üzerine çıktığı anda insan, zaten Allah’ın cennetini kazanmıştır. Sırat köprüsü ile Sıratı Mustakîm, birbirine çok fena bir şekilde karıştırılmış. Ama Kur’ân-ı Kerim, sırat köprüsü diye bir kavramı kabul etmiyor. Kur’ân-ı Kerim’de sırat köprüsü diye bir kavram mevcut olmadığı gibi muhtevada da onu ima edecek olan bir şey de mevcut değil.

“Kendinizin Mehdi Resûl olduğunuzu söylüyorsunuz. Kur’ân’da hangi âyetlerde yazıyor?

Bundan bugün bahsettik. Allahû Tealâ Kur’ân-ı Kerim’de Furkân Suresinin 27, 28, 29 ve 30. âyetlerinde bizden bahsediyor. Diyor ki: